Читать книгу Versamelde poësie - D.J. Opperman - Страница 17

Оглавление

Hul het die hand, die vredeshand gevra

en wapens neergelê, soveel verdra,

want elkeen dog dat hy en hy alleen

onder sy hemp ’n koue slagmes dra.

Waar ons tesaam die ewighede raak

kom daardie hinderende sterfbedspraak

van vadere: “My seun, ek sien in jou

manwording nader my misgunde wraak.”

Hul het met lis my plaas van my gevat,

my adel weggeneem en in die stad

stink krotte en vuil werk aan my gegee:

fabrieke, klerewas en hardepad.

Nou is ek nog verkoper van koerante

maar eendag sal ek een woord skree na alle kante

om my ontnome erfenis te kry –

veel meer as goud en diamante.

As enkelinge toon ons groot genade

aan die vyand, maar as massa op parade

stoot ongekende magte ons tesaam

tot wraak en gruweldade.

Wat kan ons anders doen, o God,

want in ons is daar ook ’n stuwing tot

vrywees en ’n eergevoel? Wat anders

na die vernedering en spot?