Читать книгу Bloemlezing uit Guido Gezelle's Gedichten - Gezelle Guido - Страница 22

De navond komt zoo stil, zoo stil,

zoo traagzaam aangetreden,

dat geen en weet, wanneer de dag

of waar hij is geleden35.

’t Is avond, stille… en, mij omtrent,

is iets, of iemand, onbekend,

die, zachtjes mij beroerend, zegt:

„’t Is avond en ’t is rustens recht.”

De boomen dragen gansch de locht

vol groen, nog onbestoven;

en ’k zie, zoo dicht hun’ blaren staan,

nog nauwlijks door de hoven;

’k en hoore niets, al om end om,

van ’t zoetgekeelde vogelendom,

’t en zij, het donker loof beneên,

den nachtegaal zijne avondbeên.

Hij zingt! Ach, wist hij zelf hoe schoon

hij zingt! Het is onwetend,

dat zingend hij mijne ooren boeit,

en aan zijn’ kele ketent.

Ach, wist hij ’t gene ik wetend ben:

dat dankbaar ik toch wete en ken

wie hem zijn’ tale, en mij daaraf

’t genoegen en ’t genieten, gaf!

Hoe lieflijk zingt hij! Maar, wat hoor

eensgangs ik ginder gekken?

Wat is ’t, dat her en weder her

verergerend gerrebekken?

Och, vorschenvolk, in ’t waterwied,

houdt op! En stoort de stilte niet:

laat hooren mij dat leutig slaan…

en, kwelgediert, houdt op voortaan!

Hebt daar!.. Het speit, den steen rondom,

en, uitgestrekter schenen,

zijn al de vorschen, diepe in ’t goor,

in ’t zwijgend goor verdwenen!..

Eilaas, de nacht en ’t donker zijn

bezitten nu den zanger mijn:

noch nachtegaal, noch ruit, noch muit36,

en hoore ik meer… ’t is uit, ’t is uit!