Читать книгу In God se teenwoordigheid - Johan Smit - Страница 77

Sê nou maar hulle sondig …

Sou hulle teen U sondig, want daar is nie ’n mens wat nie sondig nie, en U in u verontwaardiging hulle aan ’n vyand oorgee, … en hulle daar in dié land waar hulle gevangenes is, tot inkeer kom en hulle weer tot U wend en U daar in die land van hulle gevangenskap smekend aanroep: “Ons het gesondig, ons het verkeerd gedoen, ons is skuldig.” 1 Konings 8:46, 47

In hierdie merkwaardige gebed van Salomo is daar ’n verrassende voorkennis ingebou. Salomo, wat vir seker onder leiding van die Heilige Gees bid, sien met ’n heldere insig hoe sy volk se harte nog in die toekoms teen God sal verhard.

Die geleentheid van die gebed is die inwyding van die tempel, sekerlik een van die heel grootste gebeure in die geskiedenis van God se volk. Die tempel sou dien as die ontmoetingspunt tussen God en sy volk. Dit sou die saambindfaktor tussen mense onderling en tussen mense en hulle God wees. En op hierdie heuglike dag waarop die tempel ingewy word, voorsien Salomo reeds dat daar nie vir altyd ’n eenheidsband tussen God en sy volk sal wees nie. Dekades later het dit toe gebeur. Die volk is in ballingskap weggevoer, aan hulle vyande uitgelewer. Die volk wat hulle rug op hulle God gedraai het, het alles verloor.

Maar dan onthou ons dat Salomo in sy gebed om genade gepleit het. As die volk hulle skuld bely en die Here aanroep, sal Hy hulle dan nie asseblief vergewe nie (vers 49–50)?

“Sou hulle tot inkeer kom, sal U vergewe?” Ja, natuurlik! Want God laat nooit ’n berouvolle sondaar tevergeefs roep nie, trouens, dit is juis sy wil, sy diepste begeerte, dat afvalliges tot inkeer sal kom.

Dankie, Here, dat U nooit iemand wat opregte berou toon, sal uitwerp nie. Dankie vir die wonder van vergifnis. Amen.