Читать книгу In God se teenwoordigheid - Johan Smit - Страница 84

Selfvoldaan of afhanklik?

Toe dit goed gegaan het, het ek wel gesê: “Niks sal my ooit laat wankel nie.” Deur u goedheid het U my op ’n veilige berg laat staan, Here. Maar toe U U aan my onttrek het, het ek baie bang geword. Psalm 30:7–8

Die digter van Psalm 30 gee vir ons ’n kykie in sy persoonlike portefeulje. Hy begin die psalm met ’n loflied. Hy het inderdaad rede om die Here te loof en prys. Hy was skynbaar baie siek en het toe sy toevlug tot die Here geneem. En die Here het hom gesond gemaak.

Die digter het nogtans sy siekte ervaar as tugtiging van die Here. Volgens hom was dit deel van God se toorn oor sy ongehoorsaamheid. Maar die toorn van God duur genadiglik net ’n oomblik, net lank genoeg om jou tot besinning te laat kom. God se goedheid, so jubel hy, duur lewenslank.

En dan kom ons by ’n belangrike stukkie selfevaluering. Toe dit goed gegaan het, het ek wel gesê: “Niks sal my ooit laat wankel nie.” Hoe dikwels is dit nie juis God se genade, al die goeie gawes waarmee Hy my oorlaai, wat tot hoogmoed en selfvoldaanheid lei nie. Hoe maklik gebeur dit nie dat mense hulle voorspoed aan hulle eie vernuf toeskryf en geheel en al vergeet van die woord “genade” nie.

Daar is min dinge wat jou weer op jou knieë bring soos ’n ernstige siekte. Dan besef jy hoe broos en breekbaar jy regtig is. En dit is mos dan wat jy, hovaardige mens, die gevoel kry dat God Hom aan jou onttrek het … Genadiglik het die digter ontdek dat God se goedheid lewenslank duur. Die siekte was maar net om hom weer sy afhanklikheid van die Here te laat besef.

Here, baie dankie dat u goedheid lewenslank duur. Bewaar my van verwaande selfvoldaanheid. Ek is so diep afhanklik van U. Amen.