Читать книгу Wolność emocjonalna - Judith Orloff - Страница 57

Zastanów się nad odpowiedzią na następujące pytania:

 Czy łatwiej jest ci słuchać niż mówić o własnych uczuciach?

 Czy często masz poczucie, że jesteś osobą najbardziej niezawodną w całym towarzystwie?

 Czy inni przychodzą do ciebie ze swoimi problemami?

 Czy potrafisz zachować spokój, gdy inni są zdenerwowani?

 Czy wykazujesz skłonność do unikania introspekcji?

 Czy jesteś ogólnie zadowolony z bieżącego stanu swoich relacji z innymi i czy jednocześnie odnosisz wrażenie, że inni starają się skłonić cię do większej emocjonalnej otwartości?

Udzielenie odpowiedzi „tak” na jedno do trzech spośród przedstawionych pytań sugeruje, że wykazujesz pewne cechy charakterystyczne dla skał. Udzielenie odpowiedzi twierdzącej na więcej niż trzy pytania oznacza, że znalazłeś swój typ emocjonalny.

Określenie własnego typu emocjonalnego jako skały pozwoli ci w większym stopniu otworzyć się na mnogość uczuć w otaczających nas świecie. Skały są bardzo podatne na uroki kanapowego życia, na wielogodzinne siedzenie przed telewizorem i częste drzemki. Simon i Garfunkel śpiewali: „Jestem skałą, jestem wyspą” – tak, ten typ emocjonalny może być emocjonalnie odizolowany od świata. Jedna z moich pacjentek opisała swojego męża, przedstawiciela tego właśnie typu emocjonalnego, jako kochającego, lecz szczelnego człowieka, który zawsze słucha, lecz sam nie mówi o tym, co dzieje się w jego wewnętrznym świecie. Z emocjonalnego punktu widzenia życie ze skałą może przypominać jazdę ulicą jednokierunkową. A przecież nie jest tak, że skały nic nie czują. Po prostu potrzebują nieco więcej motywacji, aby uzewnętrznić swoje uczucia. Przedstawiam wady i zalety tego typu emocjonalnego.