Читать книгу Офыкларга карап… = Гляда в даль - Кадыйр Сибгатуллин - Страница 13

Берөзлексез һаман дәвам итә,

сугышның юк тәмамланганы.

Җиңүләр һәм җиңелүләр булды,

җирдә сугыш тәмамланмады.

– Бетте! – диде аны минем бабай. –

Җиңдек, – диде, – дошман дөмекте.

Юа-юа канлы кылычларны,

яраларны бәйләп көн үтте.

Хәл алырга яткан җиребездән,

бик арсак та, тордык яңадан.

Сугыш гел шул иде,

исеме бүтән,

ә каныбыз – яңа ярадан.

– Бетте! – диде аны минем әти.–

Җиңдек, – диде, – соңгы дошманны.

Әти минем, бөтен кеше кебек,

сугыш бетүенә ышанды.

Ул бәхетнең белде ни икәнен.

Тик иминлек кенә юрады.

Бүген менә безнең өйдән үтә

шул сугышның яңа юллары.

Сугыш бара һаман.

Бөтен җирдә…

Күчеп кенә йөри утлары.

Туктап тора икән,

аның әле

тын алырга гына туктавы.

Илгә төбәп,

безнең өйгә төбәп

атмаса да, туплар корылган.

Мин атлаган саен әле һаман

сугыш ярасына орынам.

Кулдан-кулга кала килә кылыч,

антлар эчеп ала киләбез.

Солдатларның варислары булып,

солдат булып кала киләбез.

Улларыбыз тора бүген чиктә.

Аларның да өзелә сулышы.

Бабасыннан калган шул ук сугыш –

аларның да бүген сугышы.

Буыннардан буыннарга кала,

барыннан да мөһим эш булып.

Кешелеккә даим янап тора,

йөрәгендә яман шеш булып.

Сугыш озын…

Аның зәхмәтләре

кешелекнең җанын йөдәтә.

Җир шарының кайтавазы булып,

чаң каккандай кага йөрәккә.

«Бетте!» диеп бүген кем әйтә ала?

Беттеме ул минем оныкка?

Ул да бүген сугыш дигән сүзне

йокысында гына оныта.

Чабатаны күрсә,

«Бу нәрсә?» ди,

ишетсә дә аны, күрмәгән.

(Андыйлары онытылды инде,

чабатаны алдык түрләрдән.)

Ә кылычны таный,

автоматны,

пулемётны таный,

танкны…

Уенчыгы – сугыш кораллары.

Ул да солдат,

сугыш – аныкы.

Унбиш тиен салып сугыш ача,

тешен кысып ата,

җимерә!

Тешне кысып куәт биреп торам:

тырыша күр, берүк җиңелмә!

Ирек бирсәң, яшәр иде сугыш

киләчәкнең канын эчеп тә.

Тәмамлыйсы иде бу сугышны,

тәмамлыйсы иде ничек тә.

«Бетте!» диеп бүген кем әйталсын?

Бер көне юк дошман атмаган.

Без сугышка күптән киткән идек,

без сугыштан әле кайтмаган…