Читать книгу Офыкларга карап… = Гляда в даль - Кадыйр Сибгатуллин - Страница 20

Әби юмарт иде.

Ачлык елда,

килеп кергәч сукыр теләнче,

елый-елый мичтән алып бирде

соңгы алабута күмәчен.

«Бабагыз да сукыр иде, – диде, –

бу кеше дә сукыр…

жәлләдем…»

…Яннарында менә басып торам,

белергә дип кайттым хәлләрен.

Ике кабер.

Рәттән.

Әбинеке

биегрәк кебек,

яңарак.

Кырынайган бераз бабай кабере

әбиемә –

түбән табарак.

…Истә тора минем шул ачлык ел.

Теләнче дә истә,

күмәч тә…

Кабат-кабат кайта хәтеремә

күпме елдан,

әби үлгәч тә.

…Без әбигә шундый үпкәләдек!..

Яратмадык аны ул көнне.

«Сабыйларның авызыннан өзеп

бирдем бит…» – дип, ул да үкенде.

Мин аңладым еллар үткәч кенә

аңа ничек кыен булганны.

Соңгы күмәч…

Бәгыреннән өзеп

биргән икән аңа ул аны.

Алабута,

     ат колагы,

          юкә…

алып калды безне үлемнән.

Алар түгел,

китми әбиемнең

кешелеклелеге күңелдән.

Суынып беткән ул бер күмәч кенә

коткара алмас иде ачлыктан.

Саклап калган әби рухыбызны,

җаныбызны ялангачлыктан.

…Каберендә торам.

Ел да кайтам

шушы сүзләремне әйтергә:

Рәхмәт сиңа теге күмәч өчен,

бик хәтердә, әби,

хәтердә!