Читать книгу Офыкларга карап… = Гляда в даль - Кадыйр Сибгатуллин - Страница 14

Хирысланып улым уйнап йөри,

атланганы әле агач ат.

Балачаклар бездән калган кебек

аннан да бит әле калачак.

Уйнаулары кызык, нәкъ безнеңчә,

мин-минлегең хәтта кузгала.

Ләкин, безнең уйнаганны күрсә,

бик көнләшер иде бу бала.

Кыллы чыбыркылар, ул чын атлар

кая инде безнең улларга!

Өч көпчәкле иске арбалар да

очкыч иде безнең кулларда.

Әти-әни җанвар-җәнлек ташый,

машиналар ташый… кибеттән.

Чын ат күрсә, агач атын ташлый

әллә ялгыш, әллә ирлектән…

Ничә тапкыр инде агач аттан

егылып төшеп борын канаткан.

Айгырлардан егылып, дөнья белән

танышасы бар шул кабаттан.

Уйламыйча уен итмәс микән,

таныр микән дөнья эшләрен?

Агач аттан аера алыр микән

чын атларның ничек кешнәвен?

Балачаклар бездән калган кебек

аннан да бит әле калачак…

Кала күрсен, берүк кала күрсен

балачаклар белән агач ат.