Читать книгу Mądrość psychopatów - Kevin Dutton - Страница 6

Skorpion i żaba siedzą nad brzegiem wody. Oboje muszą się dostać na drugą stronę.

– Halo, żabo! – woła skorpion przez trzciny. – Czy byłabyś tak dobra i przeniosła mnie przez rzekę na swoim grzbiecie? Mam tam ważną sprawę do załatwienia, a nie potrafię pływać w tak silnym nurcie.

Żaba robi się podejrzliwa.

– No cóż, skorpionie – odpowiada. – Rozumiem, że masz tam coś ważnego, ale ty też zrozum, proszę, moje wątpliwości. Jesteś skorpionem. Masz wielki kolec na końcu ogona. Jeśli cię wezmę na plecy, ukłujesz mnie, bo leży to w twojej naturze.

Skorpion, który spodziewał się obiekcji, protestuje:

– Ależ, droga żabo, doskonale rozumiem twoje obawy. Weź jednak pod uwagę, że zupełnie nie leży to w moim interesie. Muszę dostać się na drugą stronę rzeki. I daję słowo, że nic ci się nie stanie.

Żaba zgadza się, choć niechętnie, bierze go na plecy i skacze do wody.

Z początku wszystko idzie dobrze. Dokładnie według planu. Ale w połowie przeprawy żabę przeszywa nagle ostry ból. Kątem oka widzi, że skorpion wyciąga kolec z jej ciała. Czuje, jak łapy zaczynają jej drętwieć.

– Ty głupcze – rechocze. – Mówiłeś, że musisz się dostać na drugą stronę, bo masz tam ważne sprawy. A teraz przez ciebie oboje zginiemy!

Skorpion jakby nigdy nic podskakuje na grzbiecie żaby.

– Moja droga, przecież sama zauważyłaś, że jestem skorpionem i taka jest moja natura – stwierdza obojętnie.

Po czym i skorpion, i żaba znikają w rwącym nurcie rzeki.

I od tej pory nikt ich już razem nie spotkał.