Читать книгу Мой дзень пачынаецца (зборнік) - Коллектив авторов, Ю. Д. Земенков, Koostaja: Ajakiri New Scientist - Страница 15

Максім,

Я прыехала ў Крым,

Паклаўшы ў заплечнік вянок.

На ялцінскі цёплы граніт

Баюся ступіць без абутку.

Я трызніла Крымам, Максім,

Паўднёвым загарам шчок,

Цяпер, як я стала пры ім —

Жадаю пазбавіцца смутку.

Мне хораша тут хадзіць,

Далонню кранаць платаны,

Дзівіцца на мастакоў

І слухаць аркестр цыкад.

І можа, мяне тут сніць

Мужчына, мной не спатканы…

Пытаю сябе ізноў:

Ці хочацца мне назад?

Максім,

Мне марская сінь

І соль – выядаюць сэрца.

Каханне не прадаецца?

Прадаць яго – трэба ўмець…

Тут гандаль даецца ўсім,

Максім;

Хваля аб ногі трэцца —

Ашчаднаму чалавецтву

Сябе прадае за медзь.

Злічыўшы кожны мой крок,

Мора ўздыхне былінна,

Даверыцца незнаёмаму

Пісьменніцкаму пяру.

Паэтка нясе вянок

З прысвіслацкіх гонкіх галінак

– Траецкае шчасце сваё

Не выпускае з рук.

Вазьміце яго, Максім,

І пойдзем глядзець на яхты,

На лайнеры ў дзесяць паверхаў…

Тут не бывае прыліў?

А ведаеце, Максім,

Мой прадзед быў з польскай шляхты.

Ён жыць на мора б не з’ехаў.

Ён мяне б асудзіў.

А мне —

Не сорамна, не.

У мяне на акне

Стаіць малако

У глечыку…

Максім,

Я прыехала ў Крым

З «Вянком» у заплечніку.