Читать книгу Мой дзень пачынаецца (зборнік) - Коллектив авторов, Ю. Д. Земенков, Koostaja: Ajakiri New Scientist - Страница 3

Ён пакінуў свой лёс на лесвіцы

адзінай… мне… маўкліва

крок – і руцэ… імкліва

чырвоныя пялёсткі.

пакінуў мне адзінай,

ахвяраваўшы

толькі сваё

імя

яго мне

засталося

на прыступках, на якіх

пялёсткі тыя, што калісьці…

у руцэ гарэлі… ад вясны я

прынясу цяпер… яму прытулак

з адзінокім прытулкам… асенняга… месяца

каб знайсці… яго лёс… на лесвіцы

Ці вартыя мы гэтай восені

з бурштынавым караванам лісця,

з паэтычным спатканнем кропель туману,

з аблокавай хваляй прачыстай,

калі рассякаем скрозь цені

восені…?

* * *

Мы чулі спрадвеку

ліры

адзіныя, ці адзінокія,

уратавальныя,

з плачам

абраныя.

душу пазбавілі,

ліры абраныя —

белыя раны

таму не крывавяць.

* * *

Чулі і сёння рэха

мінулага —

голас твой родны —

голас Гародні —

гукі катрынкі, апетай

сучаснай паэткай

улетку.

* * *

Не-летам

ішла

ў скаваным

скафандры

грахоў.

* * *

Мне ні жалейка, ні скрыпка, ні дудка,

ні дзіўны катрыншчык

ў самотным блуканні,

у горадзе-дзе, кажуць, светлыя твары,

не абяцалі натхнёных шляхоў,

толькі

пакутлівы стогн саксафона ў Гародні, дзе

голас твой родны.

* * *

Адзіны, тужлівы,

срэбна-латунны,

але-ле-туценны

ў свеце няўтульным

іграў саксафон.

хай стане і ён

сімвалам болю і плачу

адзінай замкнёнай Душы,

хай возьме ў палон

цені грахоў,

бо

Верую:

Ведаю:

і для цябе

стане

выратавальным —

срэбна-латунны

мой

саксафон.

пишет монах

в серединности дня

о центре земли,

где растили меня,

месте в межребье,

в пустотах дыханья.

шиповник (по жребью)

там – куст мирозданья.

(не движутся плиты…

во время молитвы…

не тлеют поленья…

в монашеском зренье…)

как вещи назвать? —

не хватает пространства.

отечеством, родиной, краем?

мытарством?

и плачет о Слове

земля под Голгофой

о сломанных ритмах,

скованных строфах.

из греха, как из реки,

яблоко Адама

в перламутр овом нутре

на руки попало

выбираю дом чужой

– обхожу владенья

– слышу в голосе своем

раковины пенье

поиграю в поддавки

– стану веселитьс я

и отцов, отцов моих

я открою лица.

от Адама до себя

гибельные лица

руки Евиной вины

смоют плод рекою эх…

разгуляется вода

и напьется мною…

змеевидная вода

змеевидной мною

яблоком лежу на дне —

мне бы – в белой пене

новой раковиной всплыть

в память об Эдеме.

ни моллюска, ни цветка.

нет и римской плети:

рыба в роли рыбака —

поднимает сети.