Читать книгу Мой дзень пачынаецца (зборнік) - Коллектив авторов, Ю. Д. Земенков, Koostaja: Ajakiri New Scientist - Страница 16

Мы з табою два маленькія дзьмухаўцы,

Мы пакуль яшчэ жоўтыя, пяшчотныя,

Мы глядзім на свет вялізнымі вачыма,

І па нас поўзаюць казуркі.

Мы з табою дзве чырвоныя калючыя ружы,

Мы ямо адно аднаго сваёю жарсцю,

Мы гатовыя ў мора крыві, абы разам,

Але мы дужа хутка вянем.

Мы з табою дзве белыя каралеўскія лілеі,

Нашая ветлівасць – у ненавязлівасці,

Мы жывем сваім жыццём, нам падабаецца,

І ў нас ёсць чароўныя лілейчаты.

Мы з табою два старыя кактусы,

І да нас нават не хочуць набліжацца,

Іншым разам пальюць і забудуць.

Мы з табою большага й не просім.

Падае дождж на старыя муры,

Свецяцца кропелькі, быццам бы зоры,

І адкрываецца надпіс стары:

«Aut vincere, aut mori».

шэрадзённа

і мы ўбачылі восень

а яна паглядзела на нас

вачыма памерлай лістоты

і цяжкіх шэрадзённых хмараў

доўга і натхнёна ў цішыні паркаў

мы глядзелі на восень, а яна – на нас.

нараджаліся думкі, але не было словаў,

бо яны з пэўнага часу сталі за непатрэбай,

святло ліхтароў, схаванае ў цёмных дрэвах,

асвятляла шлях, якому ніколі не надыдзе канец.

шчасце простае. занадта простае. і інакш не будзе.

важна толькі знайсці яго ў тым, чаго іншыя не бачаць.

восень самотным позіркам гаварыла з намі голасам дажджу

Свет пахне аксалінам, марзозам, нікацінам,

За нейкай сумнай спінай выходжу на праспект.

У ГУМа ўсе вітрыны, яе белыя прасціны,

І праз натоўп няспынны я назіраю снег!

А мяне кахае вецер.

Адчуваю, прадчуваю.

Ён спявае ціха песні,

Ён у твар мне лёгка дзьме.

А мяне кахае вецер —

Гаспадар у гэтым краі.

І мае пачуцці-вецці Ён схіляе да сябе.

Толькі, на жаль, у вас няма крылаў.

Можаце дваццаць разоў перабраць словы.

І выдумляць новы сэнс, новы сэнс, новы.

Толькі, на жаль, у вас няма крылаў.

Божухна, як вы лятаеце? Нізка, нізка!

Хіба ж палётам назваць гэты бег можна?

Хутка падобным да помнікаў будзе кожны…

Божухна, як вы лятаеце? Нізка, нізка!

…Свет не расплюшчвае вочы – сны благія.

Хочацца паразумення, пяшчоты і веры.

Вылецець з даху… Ляцець праз нябесныя дзверы.

Свет не расплюшчвае вочы – сны благія.

Мажліва, хтосьці любіць родны дом,

Дзе з коміну бруіцца лёгкі дым…

А я люблю бязлюднае метро

І подых вентыляцыі у ім.

Мажліва, хтосьці прагне цішыні

Ды спеваў птушак – музыкі лясоў…

Кагосьці, можа, цягне да зямлі,

Мяне – на дах высокіх забудоў.

Люблю штодзённы меладычны звон

І твары незнаёмых мне людзей.

І нават пляц пустых халодных дзён

Люблю я ўсіх палёў зямных мацней!

У цёмным-цёмным лесе пад пнём № 4

Жывуць тры вельмі дробныя прыгожыя Валькірыі.

Варожымі і злоснымі не лічыць іх ніхто,

Такія ўжо маленькія! Мурашка ў паліто

На вочы цягне лінзы, ды нават тое шкло

Не дапаможа ўбачыць іх Мурашку ў паліто!

У іх ёсць імбрык з атам і кубачкі з часціцы,

Яны п’юць невідочную гарбату з палуніцамі.

Як свята, то гатуюць з нейтронамі пірог,

Пасыплюць іх пратонамі і клічуць на парог,

Але паколькі ў лесе іх ніхто знайсці не мог,

То самі і з’ядаюць гэты казачны пірог.

Але аднойчы ноччу Megaphragma Caribea

Раптоўна завітала ў хату скандынаўскіх феяў!..

Сястрычкі мітусяцца, нарэшце ў хаце госць!

З фундаментальных ферміёнаў згатавалі штось,

Усаджваюць за стол, крычаць-вішчаць: «Частуйся! Вось!»

Пад пнём № 4 сястрычкі й рэдкі госць.