Читать книгу Neonatologia - Группа авторов - Страница 39

Objawy kliniczne zaburzeń oddychania mogą ujawnić się bezpośrednio po urodzeniu lub narastać stopniowo w dalszych godzinach i dniach życia noworodka. Do najczęściej stwierdzanych objawów zalicza się:

● przyśpieszenie częstości oddechów powyżej 60 min (tachypnoë);

● stękanie wydechowe – efekt odruchowego zwiększania objętości zalegającej płuc w przypadku niedodmy w celu zapobiegania zapadaniu się pęcherzyków płucnych w czasie wydechu, powstaje w wyniku wydechu przy zamkniętych strunach głosowych; jest często obserwowane u wcześniaków z niedoborem surfaktantu w płucach;

● wciąganie klatki piersiowej – może dotyczyć międzyżebrzy dolnych żeber, mostka lub okolicy podmostkowej;

● poruszanie skrzydełkami nosa – wskazuje na utrudnienie wymiany gazowej połączone z uruchomieniem dodatkowych mięśni oddechowych;

● sinica przy oddychaniu powietrzem – ma charakter centralny i trzeba ją różnicować z sinicą pochodzenia obwodowego, związaną z niedostatecznym krążeniem, wynikającym najczęściej z oziębienia, policytemii lub wstrząsu.

Stopień nasilenia zaburzeń oddychania można ocenić za pomocą punktowej skali Silvermana (od 0 do 2 punktów). Najwyższa punktacja (10) oznacza maksymalne nasilenie zaburzeń [tab. 8.5].

Skala ta umożliwia obiektywizację obserwacji klinicznych i punktową ocenę stopnia nasilenia niewydolności oddechowej.

Tabela 8.5. Skala Silvermana