Читать книгу Intensywna terapia i medycyna ratunkowa - Группа авторов - Страница 19

Stymulacja elektryczna ma na celu podtrzymanie rytmu pracy serca, gdy fizjologiczne ośrodki bodźcotwórcze nie są w stanie pobudzić serca do wydolnej hemodynamicznie pracy i utrzymania wystarczającego ciśnienia tętniczego krwi.

Wskazania

Bradykardie prowadzące do zaburzeń hemodynamiki:

■ blok całkowity,

■ objawowy blok przedsionkowo-komorowy II stopnia,

■ objawowy zespół chorej zatoki,

■ bradykardie polekowe (digoksyna, blokery kanału wapniowego, β-blokery, prokainamid),

■ trwałe uszkodzenie ośrodka bodźcotwórczego,

■ rytm komorowy,

■ objawowe migotanie przedsionków z wolną czynnością komór,

■ blok prawej odnogi z blokiem przedniej lub tylnej gałęzi lewej odnogi pęczka Hisa,

■ asystolia z załamkami P w zapisie EKG.

Tachykardia oporna na leczenie.

Wielopostaciowy częstoskurcz komorowy (torsades de pointes).

Metody stymulacji

■ Nieinwazyjne: zewnętrzna stymulacja mechaniczna i stymulacja przezskórna.

■ Inwazyjne: okresowa stymulacja endokawitarna i stała elektrostymulacja z wszczepionego rozrusznika.

Rodzaje stymulacji

■ Stymulacja rytmem szybszym od rytmu częstoskurczu (overdrive pacing).

■ Stymulacja rytmem wolniejszym (underdrive).

■ Stymulacja pojedynczym programowym impulsem.

■ Stymulacja parami impulsów.

■ Stymulacja dwuogniskowa.

Zewnętrzna stymulacja mechaniczna – doraźna metoda stymulacji opisana po raz pierwszy w 1966 r. Polega na wykonywaniu uderzeń w klatkę piersiową po lewej stronie mostka dłonią unoszoną na wysokość kilkunastu centymetrów. Zarówno miejsce jak i siłę uderzenia dobiera się właściwie empirycznie, obserwując monitor.

Stymulacja przezskórna – jest metodą najszybszą i najmniej inwazyjną; elektrody stymulatora umieszcza się na skórze przedniej i tylnej ściany klatki piersiowej.

Stymulacja endokawitarna – polega na wprowadzeniu elektrody drogą dożylną do prawego przedsionka lub prawej komory.

Stymulacja przezprzełykowa – stymulacja lewego przedsionka lub lewej komory za pomocą elektrody wprowadzonej do przełyku. Wymaga ona nieco większej energii bodźców niż stymulacja wewnątrzsercowa. Czas wprowadzania elektrody jest bardzo krótki, co ma znaczenie w sytuacjach naglących.

Stałe stymulatory – zwykle wszczepiane choremu, są wygodne i bezpieczne, a ich główną zaletą jest natychmiastowe działanie.

Ustawienia stymulatora zależą od wskazań klinicznych. Ogólnie można przyjąć, że na początku należy ustawić maksymalną moc pobudzeń, a następnie ją zmniejszać pod kontrolą uzyskanego rytmu. Częstotliwość powinna być ustawiona na 80–100 impulsów/min. W razie stymulacji ze wskazań nagłych, po zatrzymaniu krążenia, należy stosować asynchroniczny tryb pracy stymulatora.