Читать книгу Intensywna terapia i medycyna ratunkowa - Группа авторов - Страница 21

Każdego roku w Europie około pół miliona osób doznaje nagłego zatrzymania czynności serca. Resuscytacja krążeniowo-oddechowa (RKO) udzielona przez świadków może zwiększyć nawet 2–3-krotnie szanse przeżycia chorego. Jednakże odnosi się to tylko do jednego na pięć przypadków resuscytacji krążeniowo-oddechowej udzielonej poza szpitalem. Gdyby poprawić ten współczynnik, każdego roku w Europie można uratować 100 000 istnień ludzkich.

Profesor Maaret Castrén, przewodnicząca Europejskiej Rady Resuscytacji, zaleca: „Uciśnijmy głęboko i dość szybko. Natychmiast! Nie marnujmy drogocennego czasu. Gdy osoba poszkodowana nie odpowiada lub nie reaguje, wykonujmy uciśnięcia środka klatki piersiowej na głębokość około 5 cm w rytmie 100–120 na minutę. Podczas resuscytacji najważniejsze jest uciskanie klatki piersiowej. Każdy powinien to wiedzieć. Nawet dzieci”.

Ta prosta procedura jest bezpieczna i znacząco zwiększa szansę utrzymania poszkodowanej osoby przy życiu.

Podczas opracowywania wytycznych ERC 2015 wzięto pod uwagę liczne badania dotyczące efektywności procedur resuscytacyjnych. Oprócz skutecznego uciśnięcia klatki piersiowej i dostępu do automatycznego defibrylatora zewnętrznego (automated external defibrillator – AED), umieszczanego w miejscach publicznych, kładzie się duży nacisk na przeszkolenie w zakresie podstawowych zabiegów resuscytacyjnych (basic life support – BLS) z wykorzystaniem lub bez wykorzystania AED.

Wytyczne szczególnie zalecają używanie automatycznych defibrylatorów zewnętrznych, których obsługa jest bardzo prosta: osoba korzystająca z tego urządzenia jest na bieżąco instruowana za pomocą poleceń głosowych z defibrylatora.

Wytyczne ERC 2015 potwierdzają wagę innych interwencji, takich jak zapewnianie drożności dróg oddechowych, wybór odpowiednich leków i hipotermia lecznicza, następujących po zatrzymaniu czynności serca.

Schłodzenie ciała osoby po zatrzymaniu czynności serca przez minimum 24 godziny powoduje znaczne zmniejszenie wystąpienia powikłań neurologicznych.

Uwaga: Osoby prowadzące RKO powinny wykonywać uciśnięcia klatki piersiowej o odpowiedniej głębokości (około 5 cm, ale nie więcej niż 6 cm u przeciętnego dorosłego) oraz częstości 100–120 uciśnięć na minutę. Należy umożliwić całkowity powrót klatki piersiowej do jej pierwotnego kształtu pomiędzy uciśnięciami oraz minimalizować przerwy w uciśnięciach.

Wykonując oddechy ratownicze lub wentylując pacjenta, trzeba poświęcić około jedną sekundę na wypełnienie płuc objętością wystarczającą do zapewnienia widocznego uniesienia się klatki piersiowej.

W dalszym ciągu obowiązuje stosunek uciśnięć klatki piersiowej do wentylacji w cyklu resuscytacyjnym 30 : 2.

Podczas prób wentylacji przerwy w uciśnięciach klatki piersiowej nie mogą trwać dłużej niż 10 sekund. Wykonanie defibrylacji w ciągu 3–5 minut od zatrzymania krążenia może skutkować wczesną przeżywalnością sięgającą 50–70%.

Sekwencja RKO taka jak u dorosłych może być bezpiecznie stosowna u dzieci. Dla osób prowadzących RKO, mających dodatkowe przeszkolenie gwarantujące bardziej odpowiednie podejście do resuscytacji dzieci i ofiar tonięcia, istnieje zmodyfikowana sekwencja, polegająca na wykonaniu pięciu początkowych oddechów ratowniczych, zanim podejmie się uciśnięcia klatki piersiowej. Zmodyfikowana sekwencja uwzględnia również odroczenie poszukiwania pomocy, gdy ratownik jest sam.

Głębokość uciśnięć klatki piersiowej u dzieci powinna wynosić co najmniej jedną trzecią przekroju jej głębokości (u niemowląt wynosi to około 4 cm, a u dzieci około 5 cm).