Читать книгу Choroby wirusowe w praktyce klinicznej - Группа авторов - Страница 26

Jak już wspomniano, nienaruszona skóra stanowi skuteczną barierę przed zakażeniami wirusowymi. Do infekcji dochodzi najczęściej wskutek przerwania jej ciągłości (np. poprzez zakłucie się skażoną igłą) lub kontakt materiału biologicznego (np. krwi) z raną lub otarciem naskórka. W ogólnej populacji dotyczy to szczególnie osób stosujących dożylnie narkotyki, lecz także poddających się zabiegom kosmetycznym, tatuażu i przekłuwania uszu (też innych części ciała – pępka, warg, nosa itp.) w placówkach i miejscach, w których nie są spełnione warunki sanitarno-epidemiologiczne wymagane podczas wykonywania tego typu procedur, przebiegających z przerwaniem ciągłości tkanek (sterylne narzędzia, aseptyka podczas zabiegu itp.).

Na zakażenie wirusami przenoszonymi przez krew narażeni są także pracownicy ochrony zdrowia w czasie wykonywania codziennych obowiązków zawodowych, toteż jest niezmiernie ważne stosowanie przez nich środków ochrony osobistej (np. rękawiczki, osłona oczu) oraz przestrzeganie innych zasad kontroli zakażeń związanych z opieką zdrowotną.

Do tej kategorii zaliczane są niektóre zakażenia określane jako związane z opieką zdrowotną. Największe zagrożenie stanowi przetoczenie krwi lub produktów krwiopochodnych zawierających wirus, ze względu na wyjątkowo dużą objętość materiału biologicznego, a więc masywną ekspozycję. Dzięki prowadzeniu badań skriningowych krwi przeznaczonej do przetoczenia w kierunku HBV, HCV i HIV, ryzyko takich zakażeń jest znikome, ale nie zerowe (szczególnie w przypadku HCV). Należy podkreślić, że krew i produkty krwiopochodne są materiałem biologicznym, mogą więc zawierać także wirusy nieobjęte ww. badaniami, np. CMV, wirus Epsteina-Barr (Epstein-Barr virus, EBV) oraz wirusy jeszcze dotąd nieodkryte.