Читать книгу Choroby wirusowe w praktyce klinicznej - Группа авторов - Страница 32

Zakażenia układu oddechowego są jedną z głównych przyczyn hospitalizacji w Polsce, ocenia się bowiem, że stanowią rocznie mniej więcej 7–8% wszystkich przypadków. Wskaźnik ten jest jeszcze wyższy w grupie dzieci do 5. rż. i wynosi u niemowląt około 15–17%, u dzieci zaś w wieku 1.–4. rż. – około 30%. W tych grupach pacjentów wirusy są jednym z najczęstszych czynników etiologicznych ostrych zakażeń dróg oddechowych, w tym przeziębienia, zapalenia gardła, zapalenia błony śluzowej nosa i zatok, zapalenia krtani, zapalenia oskrzeli i zapalenia oskrzelików. W większości tych przypadków nie udaje się zidentyfikować czynnika etiologicznego infekcji. Dotyczy to nie tylko chorych leczonych w warunkach ambulatoryjnych, lecz także pacjentów hospitalizowanych. Diagnostyka etiologii ostrych wirusowych zakażeń układu oddechowego wciąż napotyka trudności, które są spowodowane kilkoma czynnikami: dużą liczbą możliwych czynników etiologicznych, podobnymi objawami w przebiegu zakażenia różnymi wirusami oraz pojawiającymi się nowymi wariantami krążących już w środowisku wirusów lub obecnością nowych wirusów. Wszystko to powoduje, że sumaryczne koszty badań diagnostycznych, które należałoby ponieść dla ustalenia etiologii poszczególnych wirusowych zakażeń układu oddechowego, byłyby bardzo wysokie. Ponadto znaczna liczba koniecznych do wykonania badań wirusologicznych przekraczałaby możliwości laboratoriów mikrobiologicznych. Ponieważ większość tych infekcji ma łagodny i samoograniczający się charakter, a możliwości leczenia przyczynowego są bardzo ograniczone, wątpliwa byłaby także korzyść kliniczna z takiego postępowania. Z powyższych względów w Polsce diagnostyka wirusowych zakażeń dróg oddechowych jest zazwyczaj ograniczona do wykrywania i identyfikacji wirusów grypy we wszystkich grupach wiekowych oraz – rzadziej – syncytialnego wirusa oddechowego u dzieci.

W praktyce klinicznej ważny jest anatomiczny podział na górne i dolne drogi oddechowe. Do górnych dróg oddechowych zalicza się jamę nosową, gardło i krtań, a także struktury mające z nimi kontakt – zatoki przynosowe i ucho środkowe. Dolne drogi oddechowe obejmują tchawicę, oskrzela, oskrzeliki i pęcherzyki płucne.