Читать книгу Choroby wirusowe w praktyce klinicznej - Группа авторов - Страница 38

Wirusy stanowią najczęstszy czynnik etiologiczny ostrego zapalenia gardła i migdałków. Ocenia się, że u osób dorosłych paciorkowce β-hemolizujące grupy A są odpowiedzialne tylko za 5–15% wszystkich przypadków ostrego zapalenia gardła.

Do najbardziej typowych objawów zapalenia gardła należy miejscowy ból, szczególnie przy przełykaniu. W przypadku zapaleń o etiologii wirusowej mogą współistnieć inne objawy ze strony górnych dróg oddechowych, takie jak blokada nosa, wyciek z nosa, chrypka, kaszel, ból głowy. Gorączka, której mogą towarzyszyć ból głowy i złe samopoczucie jest bardziej typowa dla bakteryjnych zapaleń gardła. W badaniu przedmiotowym można stwierdzić zaczerwienioną błonę śluzową gardła i migdałków (niekiedy z obecnością wybroczyn), powiększenie migdałków podniebiennych (często z obecnością ropnej wydzieliny), a także powiększenie i bolesność węzłów chłonnych podżuchwowych i szyjnych.

W różnicowaniu etiologii ostrego zapalenia gardła ważne znaczenie ma rozróżnienie pomiędzy zakażeniami wirusowymi a bakteryjnymi. Pomocne mogą być w tym względzie kryteria Centora:

• gorączka;

• wysięk na migdałkach;

• bolesność przy palpacji przednich szyjnych węzłów chłonnych;

• brak kaszlu.

Ryzyko bakteryjnej etiologii zapalenia gardła i migdałków zwiększa się wraz z liczbą spełnionych ww. kryteriów. W przypadku stwierdzenia jednego z powyższych objawów wynosi ono około 7%, podczas gdy spełnienie wszystkich 4 kryteriów wiąże się z > 50% ryzykiem zakażenia bakteryjnego. Stosowana jest także skala Centora w modyfikacji McIsaaca, w której dodatkowy punkt przyznaje się dzieciom w wieku 3–14 lat, odejmuje zaś dorosłym w wieku > 44. rż. Różnicowanie obejmuje: przeziębienie, zapalenie krtani, mononukleozę zakaźną, błonicę, układowe zapalenia naczyń (np. choroba Kawasakiego, choroba Behçeta), odrę, ropień pozagardłowy lub okołomigdałkowy, chorobę refluksową, raka gardła lub migdałka.