Читать книгу Algorytmy diagnostyczne i lecznicze w praktyce SOR - Группа авторов - Страница 6

Praca w SOR odbiega od pracy w innych oddziałach szpitalnych, w poradniach specjalistycznych czy w podstawowej opiece zdrowotnej. Wynika to zarówno ze specyfiki medycyny ratunkowej, która obejmuje swym zasięgiem niemal wszystkie dziedziny medycyny (i w tym, tylko w tym, podobna jest do medycyny rodzinnej i podstawowej opieki zdrowotnej), jak i z warunków, w jakich jest praktykowana.

Medycyny można się uczyć od nazwanej jednostki chorobowej przez jej epidemiologię, etiologię, objawy, diagnostykę laboratoryjną, do różnicowania i leczenia.

Medycyny ratunkowej trzeba się uczyć od objawów czy wyników badań przez różnicowanie, do nazwanej jednostki chorobowej i jej leczenia.

Chorzy w stanie zagrożenia życia i zdrowia

Nawał chorych

↓

Czas jako element decydujący o powodzeniu

↓

Dobra orientacja w wielu różnych dziedzinach medycyny

↓

Konieczność współpracy z wieloma ludźmi

↓

Niesprzyjający czas pracy i warunki jej wykonywania

↓

Zagrożenie prawne

↓

Nieprzyjemni pacjenci

↓

Irytacja chorych i ich rodzin ze względu na nagłość zdarzenia

Obecnie w SOR, oprócz specjalistów medycyny ratunkowej, pracują także specjaliści innych dziedzin medycyny (tzw. lekarze systemu), jak chirurdzy, ortopedzi, interniści, co zwykle, niestety, dzieli SOR na część „chirurgiczną” i „internistyczną”. W SOR są także rezydenci. Wreszcie stale przybywa pielęgniarek ze specjalizacją z ratownictwa oraz licencjonowanych ratowników.

Trzecim wyróżnikiem są cele i zadania SOR, z czym ściśle wiąże się tryb postępowania. Otóż nierzadko resuscytacja i leczenie poprzedzają diagnostykę, różnicowanie i w końcu rozpoznanie choroby, a wszystkie te czynności odbywają się równocześnie.

SZPITALNY ODDZIAŁ RATUNKOWY: CELE I ZADANIA

Zadania SOR i warunki pracy wymagają od personelu nie tylko kompetencji zawodowych, co uwarunkowane jest tak posiadaną specjalizacją (docelowo przynajmniej jeden specjalista medycyny ratunkowej stale obecny, pielęgniarki z taką samą specjalizacją, ratownicy licencjonowani), lecz także ustawicznego kształcenia na kursach doskonalących. Nie mniej ważne są inne cechy osobowości, takie jak zdolność do współpracy w zespole, doskonała znajomość różnorodnego sprzętu diagnostycznego i obowiązujących procedur, szczególna empatia dla pacjentów, cierpliwość, umiejętność rozmowy z pacjentem i jego rodziną, w szczególności w nierzadkich przecież sytuacjach konfliktowych.