Читать книгу Algorytmy diagnostyczne i lecznicze w praktyce SOR - Группа авторов - Страница 9
2. SPECYFIKA SOR I JEGO CHORYCH
LESZEK BRONGEL
2.5. Dekontaminacja
ОглавлениеDekontaminacja to działania mające na celu zminimalizowanie negatywnego oddziaływania czynnika skażającego (chemicznego, biologicznego lub radiacyjnego) na ludzi.
Dekontominacja polega na:
» eliminacji niewchłoniętej jeszcze trucizny (drogi oddechowe, skóra, oczy, przewód pokarmowy),
» zmniejszeniu wchłaniania substancji toksycznej przez podanie środków adsorbujących ją (patrz podrozdziały 5.19 i 7.8),
» stosowaniu metod przyspieszających eliminację z organizmu już wchłoniętej trucizny,
» w uzasadnionych przypadkach leczenie odtrutkami.
Celem tej procedury w SOR jest jak najszybsze usunięcie zagrożenia związanego ze skażeniem osoby poszkodowanej oraz uniknięcie wtórnego skażenia osób drugich, sprzętu i pomieszczeń szpitala.
Dekontaminację zwykle wykonuje się już na miejscu zdarzenia, bywa jednak, że nieodkażony pacjent trafia prosto do SOR. Cały proces sprowadza się do rozebrania pacjenta, izolowania jego ubrania, rzeczy osobistych i wartościowych oraz dokładnym zmywaniu wodą, za pomocą gąbek czy wilgotnych ręczników, całego ciała ze szczególną uwagą na miejsca trudniej dostępne. Dlatego w obszarze dekontaminacji znajduje się odzież ochronna dla personelu. Jeśli to konieczne, w trakcie dekontaminacji wdraża się lub kontynuuje niezbędne procedury ratownicze. Tam również, w razie potrzeby, wprowadza się dekontaminację wewnętrzną.
SOR nie posiada środków dla prowadzenia dekontaminacji u wielu osób naraz. W takich sytuacjach pomocy powinna udzielić Państwowa Straż Pożarna.
Nie można jednak nie dodać, że w znacznej mierze pomieszczenie dekontaminacji używane jest do doprowadzenia do porządku osób zaniedbanych higienicznie, zanieczyszczonych i zarobaczonych.
Dekontaminacja w SOR
miejsce wykonania procedury to sala dekontaminacji SOR
↓
dalsze leczenie jest prowadzone we właściwym oddziale, przy czym chory skażony, nadal stanowiący zagrożenie dla innych osób, musi być izolowany
↓
bezpieczeństwo personelu zapewniają okulary, czapki, maski, fartuchy gumowe i kalosze
↓
dekontaminację przeprowadzają lekarz, pielęgniarka i sanitariusz SOR
↓
w każdym przypadku chory powinien mieć zapewniony dostęp dożylny, a w razie zaburzeń funkcjonowania OUN, krążenia lub oddychania stosuje się algorytm ABC…
↓
w przypadku zatrucia o nieznanej etiologii wstępnie należy podać choremu tlen, nalokson i tiaminę z glukozą jako odtrutki przeciw trzem najczęściej spotykanym truciznom (patrz wyżej)
↓
jeśli środek toksyczny dostał się do oczu, płucze się je przez 15 minut wodą, następnie solą fizjologiczną
↓
podobnie płucze się skażoną skórę
↓
ewentualna dekontaminacja układu oddechowego sprowadza się do tlenoterapii, a w razie potrzeby tlenoterapii hiperbarycznej
↓
próba usunięcia niewchłoniętej jeszcze trucizny z przewodu pokarmowego polega na płukaniu żołądka i/lub jelit oraz podaniu środków adsorbujących (zwykle węgiel aktywowany)
↓
metody opisanej w punkcie wyżej nie wolno stosować w zatruciach środkami żrącymi i węglowodorami, a także u chorych z perforacją przewodu pokarmowego, krwawieniem z górnego odcinka przewodu pokarmowego, niedrożności przewodu pokarmowego
↓
w razie potrzeby przed rozpoczęciem płukania wskazana jest intubacja dla zapobiegania zachłyśnięciu
↓
wspomaganie metody stanowić może podawanie środków przeczyszczających oraz powtarzanie dawek węgla aktywowanego
↓
obecnie nie zaleca się prowokowania wymiotów
↓
w przypadku środków rozpuszczalnych w wodzie, słabo wiążących się z białkami wydalanych przez nerki stosuje się forsowanie diurezy, także przy dążeniu do alkalizacji moczu (8,4% NaHCO3 razem z przetaczanymi płynami w proporcji 20–30 ml/500 ml płynu)
↓
patrz też podrozdział 5.19 (odtrutki)
