Читать книгу Stervensuur - Mark Billingham - Страница 16

9

Voor deze moet hij naar het westen.

Hij vindt het reizen niet zo heel erg. Hij heeft altijd geweten dat hij van hot naar her zou moeten draven, en bovendien ziet hij zo nog eens wat van de stad. Hij heeft Londen gemist. Meer dan hij een aantal van zijn familieleden heeft gemist als het erop aankomt, maar dat was ook niet zo moeilijk. Wat er van hen over was had hij afgeschreven als een stelletje onbetrouwbare klootzakken, op het moment dat zij hem ook de rug toekeerden. Als zij zich niets van hem aantrokken, zou hij zich ook niet bepaald het vuur uit de sloffen lopen.

Je oogst wat je zaait, zo zag hij het.

Hij rijdt door Shepherd’s Bush naar de Westway; het is voor het eerst in ruim dertig jaar dat hij de wijk terugziet. Hij heeft hier in zijn jonge jaren heel wat tijd doorgebracht, toen er nog speedwaywedstrijden en hondenrennen werden gehouden in het White City Stadium en de BBC nog programma’s maakte in de Empire en Lime Grove studio’s, waar de allereerste uitzending van de Beatles was opgenomen. Hij denkt terug aan de knokpartijen in de Springbok of de Crown and Sceptre, de ruzies met de jongens van de Queens Park Rangers op wedstrijddagen, en hij herinnert zich uit een latere periode nog een heleboel serieuzere zaken die hier werden afgehandeld. Hier en in Chiswick. En ook in West End, natuurlijk. Niet dat alles toen beter was, hij verheerlijkt het niet, doet er niet sentimenteel over. Maar wel anders, dat staat vast.

Als hij sentimenteel was, zou hij die tas toch niet op de achterbank hebben staan? Dan zou hij nu niet over de A40 karren op weg naar de plek waar hij de inhoud gaat gebruiken.

Terwijl hij nadenkt over de manier waarop dit geval waarschijnlijk zal aflopen, kan hij zich niet eens meer herinneren waarom hij ervoor gekozen heeft om het op deze manier te doen, waarom hij elke keer iets anders wil. Het heeft waarschijnlijk alles te maken met het feit dat hij zoveel tijd heeft gehad om er op zijn gemak over na te denken. Hij heeft destijds een plan gemaakt en daar zou hij zich aan houden, zo simpel was het. Het ging er niet eens om dat hij van de ene methode meer genoot dan van de andere, want genieten was niet aan de orde, niet echt. Maar het zorgde er wel voor dat alles wat interessanter werd, dat het hele gebeuren wat sjeu kreeg. Afwisseling mocht het leven dan kleur geven, de dood werd er ook een stuk interessanter door.

Hij gaat op de linkerbaan rijden, hij heeft geen haast. Hij zingt dat Beatles-nummer over eenzame mensen en begrafenissen waar niemand naartoe gaat, en bedenkt dat de muziek toen in elk geval verdomd veel beter was.

Hij bedenkt dat afwisseling iets is wat hij lang niet heeft gehad.