Читать книгу Po prostu Nigella - Nigella Lawson - Страница 10

Wśród osób piszących o jedzeniu istnieje tendencja – ubolewam nad nią, choć czasem sama daję się zwabić w tę pułapkę – by nerwowo przepraszać za każdą, nawet najdrobniejszą czynność w kuchni. Podkreślamy, jak niewiele wysiłku wymaga przepis, zachwalamy, jak drobny ułamek czasu będziecie musieli spędzić w kuchni. Owszem, przepisy w tym rozdziale są proste i szybkie, a także kojąco mało wymagające. Nie zamierzam jednak przepraszać za czas spędzony w kuchni, bo jest to właśnie to miejsce, gdzie chcę być.

W innych rozdziałach znajdziecie przepisy na więcej osób i na rozmaite okazje. Tutaj skupiłam się na szybkich kolacjach, przeważnie dla dwojga (choć ilość porcji możecie zwiększyć lub zmniejszyć, zależnie od potrzeb). Wybrane tu dania to te, dzięki którym lepiej się czuję pod koniec pracowitego dnia. Potrzebuję jednak dobrze się czuć, nie tylko gdy siedzę przy stole i jem albo po posiłku, ale też wcześniej, gdy stoję przy kuchni i powoli zwalniam tempo. Pozwalam wtedy głowie odpocząć, a właściwie pozwalam, by świadomość spłynęła mi z rozpalonego mózgu do rąk. Nie chcę gotować niczego, co jest wyzwaniem, ja po prostu chcę gotować. Przy dobrym przepisie ta czynność uspokaja, a nie stresuje.

Oczywiście nikt z nas nie może z ręką na sercu powiedzieć, że gotowanie to jest to, na co zawsze mamy ochotę pod koniec długiego dnia, a jednak „bez jadła człek omdlewa”[2]. Dzień wydaje mi się niepokojąco nienormalny, jeśli u jego schyłku dobrze nie zjem. Przepisy, które podaję poniżej, zapewniają mi spokojny wieczór, dobrą kolację i sprawiają, że niczego więcej nie pragnę, jak tylko być właśnie tu, w tej chwili, w mojej kuchni.

2 Trawestacja fragmentu Don Juana George’a Byrona w przekładzie Edwarda Porębowicza (Wyd. PIW, Warszawa 1959, s. 436); przyp. tłum.