Читать книгу Stories vir die lewe-omnibus - Piet Naude - Страница 8

’n Beroemde akteur is eenkeer uitgenooi as eregas na ’n dinee by ’n aftree-oord. Ná die ete was daar verskillende lofbetuigings oor die akteur se roemryke loopbaan en ten slotte is hy gevra om iets voor te dra. Hy het gevra of daar ’n spesiale versoek uit die gehoor is.

Die mense was maar skaam en ook nie so bekend met sy repertoire nie. Toe staan ’n ou dominee op. “Sal u nie vir ons Psalm 23 voordra nie?” Die akteur was effens uit die veld geslaan – want hy was eintlik bekend vir sy vertolking van Shakespeare – maar net vir ’n oomblik. “Met plesier,” sê hy sjarmant. “Ek dink ek ken nog die woorde.”

Toe hy met sy pragtige stem en suiwer intonasie begin voordra, het die gehoor aan sy lippe gehang. Nog nooit het die klanke van die bekende psalm so melodieus op hul ore geval nie. Toe hy klaar was, het spontane applous losgebars.

“Baie dankie, baie dankie.” Die akteur was amper aangedaan deur die gehoor se waardering vir sy poging. Spontaan sê hy: “Maar nou wil ék graag ’n guns vra. Sal die persoon wat dié psalm versoek het, dit nie óók vir ons voordra nie?”

“Ek?” vra die bejaarde Godsman verbaas. “Ek weet niks van die voordragkuns nie. En my stem is al taamlik treurig. Maar as u dit as ’n guns vra, kan ek nie weier nie.” Die akteur beduie dat hy moet vorentoe kom, maar die ou man glimlag: “Toemaar, ek staan sommer hier by my sitplek.” Toe begin hy met sy ietwat krakerige stem voordra.

Aan die einde van die psalm was daar geen applous nie, maar die hele gehoor het met geboë hoofde gesit en min oë was droog. “Sien julle die verskil?” vra die akteur, self bewoë. “Ek het julle oë en ore bereik, maar hierdie man het julle harte geraak. Want sien, ek ken Dawid se psalm, maar hy ken die Herder …”