Читать книгу Хыял + Чынбарлык. Шигырь. Том 7. Стихи - Рузил Фазлыев - Страница 7

Нәфес микән диеп шикләнәмдә…

Нидер җитмәгәнгә, бүгендә…

Кояшта бар, ае, йолдызларда,

Бер карасаң җиhан күгендә.

Борчылумы, әллә курыкумы,

Киләчәкне уйлап кайвакыт.

Онытыла тормыш асыллары,

Бу дөньяда артык кайнашып.

Бердәмлеге бик күп кешеләрнең

Язмышларын якын кыла ала.

Битараф hәм таркаулыкта калып,

Мохтажлыкка сәбәп була ала.

Онытыла, элек халык әйткән:

Бүленгәнне… аеырылганны сүзе.

Уртак тормыш бергә төзелә бит,

Сизмәсәдә кеше аны үзе.

Бергә яшәү, колхозларга кереп,

Аеырым хуҗалык кына булмыйча.

Күрше, туган, дуслар, фикердәшләр,

Бер берсеннән читтә тормыйча.

Башкагада телә, үзеңә теләгәнне,

Җавап булып кайтар үзеңә.

Уртак тормыш, уртак фикер белән,

Тыныч тормыш бары төзелә.