Читать книгу Замак пабудаваны з крапівы - Зміцер Вішнеў - Страница 22

– А мы ўжо думалі, ты канькі адкінуў, – сказаў Фарш, расплываючыся самаварам. Ці блісамі ад яго.

– Так-так, – падхапіла Зіна, жонка Фарша. – Мы так спалохаліся, думалі – ты не жылец!..

Зіна выпучвала вочы, нібы жаба, і ўсплёсквала рукамі, нібы плыўчыха, пры кожным слове. Ні даць ні ўзяць – вылавіў яе Фарш на кручок у адным з палескіх балотаў. Сто працэнтаў.

– Чаму вы так падумалі? – я ўдаваў здзіўленне. Хаця разумеў, што, пэўна, падставы ў сяброў былі моцныя. У мяне і ў самога падазрэнні шасталі па ўсёй галаве. Шасталі акрабатамі.

– Ну, як жа? – прамовіў Фарш. – Уяві: мы стаім на пероне, а за пяць хвілінаў да адпраўлення падкатвае «хуткая» і два амбалы ў белым выцягваюць цела на насілках… Прыглядваемся… Ба!.. Гэта ж наш Сафка Бурштын!.. Зялёны як смерць. Мы запыталіся, што з табой. Лекар нас супакоіў, паказаў правадніцы нейкія дакументы і аддаў квіткі… Нам сказалі, што да Брэста цябе турбаваць нельга.

– Дык што, ужо да Брэста пад’язджаем? – Я сапраўды быў здзіўлены. Ні фіга сабе, паспаў… Шандарахнулі ад душы; пэўна, і нейкіх спецыяльных вітамінчыкаў упырснулі…

– А як той лекар выглядаў? – насцярожана запытаў я.

– Ды плюгавенькі такі, – замармытала Зіна, – Ветлівы вельмі. Усё табе валасы прыбіраў з твару…

Мяне ажно страсянула. Нібы яшчэ раз дзеўбанулі. Я не стрымаўся, правёў рукой па валасах, нібы жадаючы пазбавіцца ад гідкіх дотыкаў, і сплюнуў…

– Ты што, Сафачка, тут нельга плявацца, – замармытала Зіна.

– Ды ладна табе, – адмахнуўся Фарш ад Зінкі, нібы ад казюлькі. – Яму можна. Чалавек, разумееш, стаяў за лапаць ад смерці… А ты…

– А што той мілы плюгавенькі лекар казаў пра маё здароўе? – ляпнуў я і насцярожыўся.

Фарш надзьмуў шчокі, пачырванеў, зморшчыў лоб, напружана згадваючы таемны дыягназ:

– Нешта кшталту: часовая шызафрэнія… Зіна перапыніла Фарша:

– Не! Ён сказаў – маніякальна-дэпрэсіўны псіхоз!.. Часовы! Але што крызіс мінуў і ты мусіш выконваць нейкую місію! Во!

У купэ пастукалі.

– Так, прашу! – сказаў я.

Хаця стук быў хутчэй для выгляду. Дзверы і так ужо расчыніліся… Узнікла правадніца. Гэта можна было зразумець па характэрнай сіняй уніформе. А яшчэ правадніца дужа нагадвала ляльку Барбі.

– Праз дзесяць хвілінаў Брэст, – абвясціла яна. – Як вы пачуваецеся, малады чалавек? Можа, гарбаткі прынесці? Ёсць у нас булачкі, чыпсы, піва…

– І? – я шматзначна, з намёкам паглядзеў на правадніцу, укладваючы ў гэты гук «і» ўсю моц свайго жадання… – «І»… гарэлка? Гарэ-э-эліца… Ёсць?..

– Вам гэтага нельга. Лекар забараніў. Дарэчы, вашыя квіткі і пашпарт у мяне. Буду раздаваць дэкларацыі – вярну…

– Ну, хоць піва можна? – папрасіў я.

Правадніца неяк замест смеху заікала, закруціла, нібы пелікан, галавой і рашуча паведаміла:

– Можна!

Фарш завурчэў, быццам кот, з надзеяй пазіраючы на Зіну. Тая адрэагавала імгненна і ласкава паляпала мужа па трактарных руках. Фарш зразумеў дазвол:

– Яшчэ два!