Читать книгу На заснежаны востраў - Анка Упала - Страница 15

Некаторыя рэчы мяне радуюць і падаюцца неверагоднымі. Хіба не дзіва, што агульная мова для нас з маёй аднагрупніцай Эміко з Японіі – шведская? На апошніх занятках мы мусілі ў парах адказваць на пытанні. І мы з Эміко добра разумеліся, гаварылі пра фемінізм. Ну крута ж! Эміко абуралася, што ў Японіі пра фемінізм нічога знаць не знаюць.

Я пачала думаць на пякельнай беларуска-шведска-англійскай трасянцы. Да ўсяго яшчэ руская – мова міжнародных зносін з людзьмі з постсавецкай прасторы. Пераключаю тумблер у залежнасці ад камунікатыўнай сітуацыі. Напэўна, гэта карысна для мозга, і я з часам прызвычаюся, але пакуль няпроста.

Шведская, між тым, толькі падаецца лёгкай. Гэта ілюзія. Мова стаіць перада мной неахопная. Праз фанетыку, праз вымаўленне розных людзей яна нармальна так паказвае мне дулю і не даецца проста. Наіўна тут выяўляць самаўпэўненасць.