Читать книгу На заснежаны востраў - Анка Упала - Страница 5

На агульным зборы і сустрэчы з куратарамі груп я была ў адчаі, бо не разумела амаль нічога з таго, што казалі па арганізацыйных пытаннях: як будзем вучыцца, дзе займацца. Мая шведская напраўду яшчэ слабая. На сустрэчу з куратарамі ў памяшканні былой царквы на тэрыторыі школы я трапіла толькі таму, што ўвязалася за Мацільдай і яе новай прыяцелькай, якую яна, мусіць, завяла на ўчарашняй вечарыне знаёмстваў у Стурагордэне. А я вечарыну прапусціла, бо не ведала пра яе.

Нарэшце я сустрэлася са сваёй куратаркай Мартай, з якой дагэтуль мы трымалі сувязь па электроннай пошце. Гэта элегантная, падцягнутая жанчына гадоў шасцідзесяці з разумным і жывым позіркам. У Марты я вырашыла ўдакладніць усё, што не зразумела: куды хоць ісці пасля абеду, у які кабінет. З тым самым пытаннем да нас падышла дзяўчына з Расіі. Яе завуць Ніна, і яна таксама амаль нічога не зразумела. Яе прозвішча падчас пераклічкі я не распазнала як рускае, бо, калі яго называлі, няправільна паставілі націск. Мы з ёй былі радыя знайсці адна адну. З краін былога Саюза больш мы тут пакуль нікога не заўважылі. У абед, прынамсі, першыя дні, шведы гуртуюцца са шведамі, арабскамоўныя з арабскамоўнымі, у нас з Нінай супольнасць з двух чалавек. Ніна на год малодшая за мяне, па адукацыі яна эканамістка, скончыла ўніверсітэт у Расіі. Мая новая знаёмая ездзіць на заняткі з суседняга мястэчка Эмчопінга, дзе жыве з васьмігадовай дачкой і братам.

Вучыцца мы будзем на курсе, што называецца агульным, у групе “Шведская як замежная мова”. Разам з намі ў групе дзве жанчыны і юнак з Сірыі, па адной вучаніцы з Японіі і Афганістана і хлопец з Кітая. Праз пару тыдняў да нас мусіць далучыцца яшчэ адна студэнтка. Усе, апроч мяне, праходзілі сумоўе, каб паступіць, я ў школе адзіная стыпендыятка.

Шмат чаго на занятках я не разумею, але, дзякуй богу, галоўнае, што адбываецца, цямлю.

Са мной на паверсе жывуць адныя юнакі і дзяўчаты са Швецыі. Яны ўжо перазнаёміліся, і я адчуваю з імі дыстанцыю. Напэўна, праз узрост і культурную іншасць, хаця, можа, і праз мову. З дарослымі, якія працуюць у школе, і з іншымі замежніцамі я пачуваюся значна свабодней.

У першы тыдзень усе, хто жывуць на нашым паверсе, сабраліся на кухні на арганізацыйную сустрэчу. Абмеркавалі дзяжурствы па паверсе і расклад на карыстанне пральнай машынай. Выглядае, быццам мы добра да ўсяго дамовіліся.