Читать книгу На заснежаны востраў - Анка Упала - Страница 18

З Мацільдай мы размаўляем вельмі мала. У асноўным абменьваемся «добрымі раніцамі» і «дабраначамі», а так амаль і не бачымся. А то і толькі да «добрай раніцы» зводзіцца камунікацыя.

Штоночы Мацільда крычыць ува сне ці гаворыць узбуджана. Нейкага запалу ў ёй шмат, які, відаць, не знаходзіць сабе выйсця. Аднойчы яна так моцна закрычала, што сама сябе пабудзіла і села перапалоханая на ложку. Раніцай яе сяброўка Лілі, якая жыве ў пакоі праз сценку, сказала, што “падумала, быццам кагосьці забіваюць!”

Я параіла Мацільдзе купіць супакаяльныя таблеткі.

Неяк нашае сумеснае пражыванне зусім не працуе, і гэта сумна. Падобна як на вакзале жыву, мне бракуе прыватнай прасторы. Часткова ратуе наяўнасць вучэбных пакояў, куды можна пайсці з камп’ютарам і сядзець, але наагул я не хачу так жыць. Не ведаю, ці атрымаецца нешта змяніць. Папрасіла ў сакратара Маркуса асобны пакой.

У Яблычным горадзе бавіць час пасля заняткаў усё яшчэ нудна. У нядзелю я зноў уцякла ў Стакгольм, на выставу японскай мастачкі Яёі Кусамы.

Пазней выявілася, што і Эміко, і Тунтэматон таксама паасобку схадзілі на тую ж выставу.