Читать книгу Die ewigheid in my hart - Barend Vos - Страница 70

Van altyd af, en vír altyd

Here, die nuwe tyd het soveel nuwe woorde gebring –

en die meeste daarvan, as ek eerlik moet wees,

irriteer my. Sommige nogal erg.

Daar is wel één wat my help om iets oor U te sê.

Oor hoe U is.

Ons kan mos net in mensetaal oor U praat –

en U moet my dié alte menslike woord vergewe:

“volhoubaar”.

Dit sê, in hierdie stadium en hoe ek dit nou verstaan,

darem iéts van U. Ek sien dit oral rondom my,

en ek sien dit reeds my lewe lank: Hoe U

die kom-en-gaan in hierdie wêreld dophou,

hoe U ingryp. Hoe U dit nie oor u hart kry om toe te sien

hoe u kinders swaarkry nie. Hoe U ’n plan maak.

Hoe daar ’n einde gebring word aan bose mense –

dikwels gouer as wat hul slagoffers sou vermoed.

Hoe dié wat boosheid bedink hoogstens tydelik die botoon voer.

Soms is hul val gróót, met ’n helse gedruis.

En dikwels ongemerk en sonder ophef, soos dit sekerlik hoort.

En sonder voorbehoud is U die durende Voorsienigheid,

die Trooster wat by sy treurende kinders vertoef. Altyd,

áltyd die Here van die noodlydende, die arme en die verontregte.

En U was dit nog altyd,

van dag een af (weer die mensetaal, askies!).

As ek U op u woord moet glo,

sal U dit vir altyd wees, vir die geslagte

wat kom – totdat die mens se dae getel is.

U begryp hoekom “volhoubaar” my deesdae help?

Want al glimlag U vir ons gladde taal,

die clichés, die eeue oue jargon,

ons modewoorde, ken U “eerbied” as U dit sien.

En “verwondering”.

En “dankbaarheid”.