Читать книгу Die ewigheid in my hart - Barend Vos - Страница 72

Net ’n asem lank

Here, “verganklikheid” het toe

’n deel van my woordeskat geword.

Teësinnig – en doodnuuskierig – leen ek deesdae

my ore uit aan praatjies oor dié een

wat so skielik siek geword het en dáárdie een

wat dit nie veel langer gaan maak nie.

Ek was nog besig om my lewe in orde te kry

– my doen en late, my swye en my prate –

en ek het my pas voorgeneem om liefs te swyg,

veral in twyfelagtige geselskap,

en …

En toe oorval die nare gedoente my,

dié doodgaanpraatjies.

Sedertdien kan ek nie ophou om daaroor te dink nie.

Daarom het ek gedink om U te vra:

Wat weet U wat ek nie weet nie?

Wat weet U van mý tyd?

My lewe wat net ’n skaduwee is,

wat wag op u lig?

Ag, Here, ek moet dit weet,

sodat ek my sake in orde kan kry – wié kry wát,

en so meer, U weet? – en my kan voorberei

op die ergste.

Daar is ook nog die ding van al my skuld,

wat ek glo eers met U moet uitklaar.

Ek besef dat U my te eniger tyd kan kom haal

– die lewe is immers net ’n asem lank –

en dit is nie dat ek onwillig is om te gaan nie, Here.

Ek dink wel ek het nog ’n bietjie tyd nodig.

Ja, ek hoop U los my nog ’n rukkie hier, Here.

Ignoreer dan voorlopig my verganklikheid, asseblief.

Totdat die geskikte tyd daarvoor kom,

die jare van onbehae aanbreek.