Читать книгу Die ewigheid in my hart - Barend Vos - Страница 75

My storie

Here, U weet mos ek is nie juis ’n prater nie.

Ek klap sommer toe as iemand my skielik ’n vraag vra.

En geeneen moet tog my onmiddellike mening soek

én ’n sinvolle reaksie verwag nie. Ek kon nog nooit

’n behoorlike toespraak maak nie.

Ek kan nie eens ’n grap vertel nie, omdat ek dikwels

die trefreël vergeet – pure senuwees. Verhoogvrees.

As hiérdie mens-met-min-woorde dus in die gemeente

opstaan en vrymoedig vertel: “Die Here het my verlos!”

dan moet U weet hoe diep die dankbaarheid lê.

Ek hét hulle vertel, ja. En ek het geen vrome doekies

omgedraai nie – almal ken in elk geval reeds die storie.

Van die diep put waarin ek was, en hoe ek deur die genade

daar uitgekom het. Ek het hulle ingelig oor presies hoe diep

daardie gat was. En hoe ek daar uitgehaal is, en deur wié.

Daar was mense wat trane weggevee het

– ek was self nie juis dapper nie –

en daar was diegene wat my uitdrukkingloos aangehoor het.

Daar was dalk dié wat effens verleë was

oor my openlikheid – hulle ken my immers nie só nie.

Ek ken myself ook nie so nie, Here.

Ek praat mos nie.

My storie is nét myne.

Só was dit …

Maar U het my ’n nuwe lewe gegee

dié dag toe U my daar uitgetrek het.

Soos by ’n nuwe geboorte –

noudat ek weer daaroor dink.

Ek het ’n splinternuwe hart ontvang.

En waar hierdie hart van vol is,

loop die mond nou van oor.