Читать книгу Die ewigheid in my hart - Barend Vos - Страница 73

’n Lewenslied

Ek kan nou nog nie glo dat dinge

toe só afgeloop het nie, Here.

Om te dink dat ek besig was om bes te gee …

Ek was in die diepste gat denkbaar.

Donker, skrikwekkend, met geen uitkomkans nie.

En toe roep ek, óp.

Na bo.

Toe buk U af en haal my uit.

So eenvoudig soos dit.

So buitengewoon soos dit.

En toe … maak U dinge reg.

U gee weer rigting aan my lewe.

Ek sukkel steeds om dit te glo:

vanuit die taaiste modder tot op die stewigste gelykpad –

met één hou! Net U kan dít regkry.

Here, as ek nou terugdink aan hoe diepverlore

ek regtig was, hoe uitsigloos, hoe absoluut onredbaar …

Maar toe gryp U in

en gryp my vas.

Ek was so oorstelp dat ek, toe die ergste moegheid oor was,

na maniere gesoek het om vir U dankie te sê.

Al waaraan ek kon dink, was om vir U iets te sing,

en ek het ál die “Prys die Heer”-liedere wat ek ken, deurgesing.

Maar, het ek ook gedink, miskien vra hiérdie dankbaarheid

’n nuwe lied, wat iets van die hele storie sal vasvang en vertel.

Ek het toe nuwe woorde gesoek,

selfs ’n wysie probeer uittokkel.

Later moed opgegee.

En toe leer Ú my die lied wat pas –

’n wysie sonder weerga, woorde sonder einde:

’n lewenslied vol dankbaarheid.