Читать книгу Die ewigheid in my hart - Barend Vos - Страница 74

Hoe sê ek dankie?

Here, as daar nou een ding is wat my onbekwaam

laat voel wanneer ek voor U staan, heeltemal dom,

is dit my onvermoë om behoorlik dankie te sê.

Die mense wat dooie gode aanhang, het vermoedelik

minder probleme hiermee. Hulle dóén dinge: slag ’n bok,

maak ’n vuur, bou ’n tempel, kasty hulleself, maak dissipels …

Maar ek weet nie regtig of my “liewe Vader, ek sê dankie”-liedjies

die paal haal nie. Dit is so … gewoon, so sonder seggingskrag.

En dawerende instrumente en funky lirieke en swaaiende arms

maak dit vir sommige (dalk) lekkerder, maar helaas nie juis beter nie.

Boonop het die geld wat ek afknyp

om aan u saak te gee, my in die war.

Ek bedoel: Hoe bereken ’n mens dit? Die ding

van sogenaamde “tiendes” is sekerlik uitgedien, of hoe, Here?

(En is dit voor of ná aftrekkings?)

Wat ís daar te doen aan dankbaarheid, Here?

(Nou klink ek net soos die heidene – let op die “doen”.)

Maar U verstaan mos wat ek bedoel: Ek wil graag dankie sê

op ’n ander manier as met goedkoop, maklike woorde

of ’n afkoopbedrag(gie). Ek wil hê dat U sonder twyfel

weet dat ek my dankie-sê met my hele hart bedoel.

Hoe sê U? Hoor ek reg?

Gehoorsaamheid.

Is dit al? Om te doen wat U vra?

U vra nie dankoffers nie.

U vra nié my onoortuigende,

selfgesentreerde, dikwels lawwe liedjies nie.

Haai, Here!

U vra dat ek sal luister as U praat.

Dat ek sal gaan as U my stuur.

Dat ek na húlle sal gaan na wie U my stuur.

Gehoorsaamheid is my dankie?

Hére!