Читать книгу Die ewigheid in my hart - Barend Vos - Страница 86

Ons heel beste lied

Ons weet, Here, dat ons U nie bloot

“die Man daarbo” kan noem nie.

Dat U nie woon op die plek waarheen

ons vaagweg en sommer met die oë

wys wanneer ons oor U praat nie.

U is baie nader as dít.

Maar hoe moet ons dan in mensetaal

na U verwys? Waarheen moet ons beduie?

Ons kan tog nie bloot sê: “God is hiér,”

en met die hand op die hart gaan staan nie?

U is veel verder as dít.

Wat kan ons doen wanneer ons na U verwys …

anders as om te sing? En dan nie bloot iets soos:

“Op berge en in dale, en oral is my God …

die kleinste wurmpie voed Hy,

sorg vir die groot heelal” nie?

U is immers veel meer as dít.

Ja, Here, ons heel beste lied oor U het ’n wankelende

wysie, en die woorde kom stotterend. Maar dit is dalk

die enigste wat ons kan doen wanneer ons u verhaal

met ons vertel. Sonder uitsondering huppel dit mos

tussen triomf en bygeloof, of verstom dit duskant begrip.

Daarom gooi ons soms hande in die lug

en roep: Wat kan ons van al hierdie dinge sê!

En presies hoe behoort ons oor U te sing?

Gee tog ú stem vir ons stamelende liedjie, Here!

Neem ons lomp hande en leer ons hoe om hulle

teen mekaar te klap. Só kan ons dit miskien waag

om iets oor U te sê. Op dié manier kan ons straks

na die Koning verwys. Dalk maak “oral” en “altyd”

en “magtig” en “meesterlik” dan meer en beter sin.

En hopelik heg dít meer gewig aan ons verwysings na U.