Читать книгу Die ewigheid in my hart - Barend Vos - Страница 79

Naglied

Die dag sál breek!

Daar sal ’n einde kom aan hierdie nag

vol verskrikking. Die woedende waters

sal stil word, die versmorende angs sal lig.

Die gedruis wat my met angs vervul het,

sal ’n milde murmeling word. Die knelling

om my keel sal skietgee. Die dag sál kom.

Dan sal die duisternis vrae

waarop ek nie ’n antwoord

het nie, verstom.

Die “waar is jou God?”-skreeuers

sal belangstelling verloor en reeds

die pad gevat het om ’n nuwe prooi

te gaan soek. Hulle het niks

en hulle weet niks, en daarom

het hulle niks beters om te doen nie.

Met kammavrae probeer hulle ’n uiters

beperkte begrip verdoesel –

soos ’n tartende tonguitsteek by ’n kind

wat nie weet wat om verder te sê nie.

Ek weet ook dat die donker skadu wat hulle gooi

oor alles wat goed is, nie die helder dag wat kom,

kan terughou nie. Die verwarring en twyfel

wat hulle so kwistig in die donker saai, sal nie die

gewenste opbrengs lewer nie. Daardie oes misluk.

Ek weet wel dat hulle sal terugkeer

en dit weer nag kom maak.

Hulle het nog nie geleer

dat ook die nag aan U behoort nie …

Daarom, Here, sal ek sing

wanneer die dag breek!

En dít sal die stralende lied wees

wat U my leer

wanneer dit nog donker is.