Читать книгу Uit die Beek 2019 - Barend Vos - Страница 74

U doen dan niks …

“Here, waarom werk U so sleg met hierdie volk? Waarom het U my nou eintlik gestuur?” (v. 22).

Dit is maar die begin van die armdrukkery tussen Moses en die Egiptiese farao. Die groot koning is nog vol hubris: Hy stuur sy sterkmanne om allerlei onmoontlike eise aan die reeds swaar­be­proefde Israelitiese slawe te stel. Hulle boonop te slaan omdat hulle kwansuis nie vinnig genoeg werk nie.

Die slawe se woordvoerders kom kla by die farao, maar hulle word uitgeskel vir lui, vir kansvattery – en terstond teruggestuur om verder te werk.

Toe daal hul desperate omstandighede opnuut op die Israeliete neer. Nou beskuldig hulle vir Moses en Aäron daarvan dat dit húlle is wat die farao so kwaad gemaak het.

En Moses? Hy beskuldig die Here: “Van die eerste oomblik af … het hy hierdie volk mishandel. Tog het U niks gedoen om u volk te red nie!” (v. 23).

Dit is ’n sug (en beslis ’n aanklag, hoe vroom dit ook al geformu­leer word) so oud soos die Egiptiese farao’s self: Here, ek soebat en ek sukkel en U weet dit. En tog doen U niks. Wat doen ék nou?

Wie sal my help?

Die Here sal. Hy help altyd. Ten spyte van Moses se maklike moedverloor. Te midde van sy ongeduldige verwyte. Die Here is reeds daarmee besig. As Moses eenvoudig sy oë wou oopmaak en die groter prentjie raaksien …

Dit is mos alle moedelose gelowiges se probleem: Ons staar ons blind teen die grense van ons eie klein, miserabele hoekie. Ons verknies ons oor die stank op ons eie mishoop. Terwyl God die hele wye wêreld op die oog het, sý wêreld. Sy kinders se blyplek, ál sy kinders s’n. Hy is voltyds besig om te help.

____________________

U, Here, is my hulp en my vesting. Vir wie sou ek vrees?