Читать книгу Uit die beek 2020 - Barend Vos - Страница 29

Wanneer God ingryp

Maar God het my … in sy genade geroep.

Toe Hy in sy goedheid besluit het … (v. 15).

Paulus vertel sy storie aan die gemeente in Galasië, en dit klink darem baie na ’n uitgebreide skuldbelydenis. (Sommige sal dit dalk selfregverdiging noem.) Dit is asof hy reken om op dié manier die agterdog wat daar teen hom kan bestaan, uit die weg te ruim, sodat sy nuwe pad nie deur ou struikelblokke versper word nie. “Julle het immers gehoor van my optrede …” sug hy.

Ja, sy optrede.

“Met die dood dreig” en “die kerk probeer uitroei” – dit is hoe die Handelingeverhaal daardie optrede beskryf. Soos ’n besetene, lees ons, het hy van huis tot huis gegaan, mans en vrouens laat uitsleep en hulle in die tronk gesmyt (vgl. Hand 8:3; 9:1).

Daar is dus genoeg rede dat Paulus oop kaarte oor sy verlede moet speel: Sy nuwe susters en broers, wat goed weet hoe daardie verlede lyk, moet weet hy probeer niks wegsteek nie. Sy geloofwaardigheid hang aan dié skuldbelydenis. Hulle moet egter ook kennis neem van die drastiese ommekeer wat daar in sy lewe gekom het. Hierdie keerpunt beskryf hy met woorde soos “genade” en “goedheid” – wat, reggeraai, net aan God toegeskryf kan word. Die vervolgde God wat Hom as die reddende God aan Paulus bekendmaak. Oftewel, volgens Paulus se nuwe, vaste oortuiging: die ingrypende God.

Hierdie soort Goddelike optrede is natuurlik goed bekend aan sy kinders. Hy wat hulle nooit aan hul eie keuses uitlewer nie. Hy wat altyd op dié manier in sy kinders se oorvertellings geïdentifiseer word: “Julle weet mos hoe my lewe was, maar God het …”

____________________

U voortdurende ingrype in my lewe verlos my gereeld van myself, en dit beskerm ander mense teen my. Moet my nooit los nie, Here!