Читать книгу Zamek kaniowski - Goszczyński Seweryn - Страница 17

Lecz na cóż tutaj długie tajemnice?

Młoda Orlika już jest rządcy żoną.

Tylko co ślubne światła pogaszono

I ksiądz zdjął stułę, i zamknął kaplicę.

Wszyscy się dziwią nad skrytym powodem

Tak pospiesznego tego rządcy czynu,

Choć dobrze znana jego miłość stała,

Ale Orlika! to to dziw dla gminu!

Co jeszcze dzisiaj przed słońca zachodem,

Niż zostać Polką – umrzeć by wolała…

      Za godzin kilka, nad samym wieczorem,

Wysławszy służbę surowym rozkazem,

Został się rządca sam z Orliką razem

I coś poważnym zaczął rozhoworem47.

Prędko i przykro wrzasnął głos Orliki,

Jakby nagłego przestrachu wrzask dziki.

Rządca wciąż mówił; dziewczyna milczała;

Ucichł; dziewczyna znowu zaszlochała:

I słychać było długo, nieprzerwanie

Mieszane ciągle jej słowa i łkanie,

I wzdłuż komnaty poważne stąpanie.

I znowu potem groźna rządcy mowa,

Jak huk stłumiony, rozległa się wnętrzem:

Prędzej urywał, prędzej chwytał słowa;

I ucichł, jakby odpowiedzi czeka:

A gdy dziewczyna, widać, ją przewleka,

Uderzył krokiem o podłogę prędszym.

I chciał wyjść pewnie, bo klamka zabrzękła;

A tu Orlika, jak przybita, jękła.

Musi być zadość srogiemu żądaniu,

Bo wrócił nazad i jak najłagodniej

Tulił ją długo w ciągłym jej szlochaniu

I z taką dumą, tak rad wyszedł od niej!

Chłopak, co spieszył na zamek z torbanem,

Tak, koło okien przystrojonej sali,

Ciemno, otwarcie mówił z atamanem;

Mówił, jak wiedział, jak mu nagadali.