Читать книгу Каеннар сары иде - Хәсән Туфан - Страница 23

Бишбалтага килгән трамвайлардан

Төшеп калган таныш халыкны

Карап тора анда минем бүлмәм

Тәрәзәдәге гөлләр аркылы.

Гөлләр мине тиргәмәсләр дә бит,

Алар, – әйтик, телсез әйберләр…

Ә… бүлмәдә яшьләр көтәр мине,

Алар менә нәрсә әйтерләр.

Яшьләр анда – залга җыелганнар…

Алар инде сәгатьне карый…

Гадел сәгать анда сүз башларга

Ничә минут калганны саный.

Саный сәгать… Ләкин аңламый ул

Безнең ничек алга барганны, –

Кайбер эштә соңга калмас өчен,

Кайбер төштә соңга калганны.

Яшьләр алар үсәр, олыгаеп

Безнең сафка килеп җитәрләр…

Укырлар да шунда бу юлларны,

Укырлар да… гафу итәрләр.

Кояш инде түбәнәеп килә.

«Кайтыр инде… Кайтыр, – дип, – бәлки…»

Трамвайдан төшкән халыкларны

Карый-карый көтә гүяки…

Бишбалтага трамвай килде исә,

«Кайтты микән?..» дигән шикелле

Карыйсың да, гөлле тәрәзәкәй,

Күзәтәсең шулай син кемне?

Эшләр көтә мине Бишбалтада!

Алар, – әйтик, телсез әйберләр.

Кешеләр бар бит әле эш янында,

Яшьләр көтә мине Бишбалтада! –

Алар менә нәрсә әйтерләр?..