Читать книгу Calcio. Historia włoskiego futbolu - John Foot - Страница 16

Jak wspomniano wcześniej, pierwsza federacja została utworzona w 1898 roku, a jej zadaniem było zorganizowanie rozgrywek ligowych we Włoszech, które z roku na rok trwały zdecydowanie dłużej niż jeden dzień. W 1909 roku zmieniła swoją nazwę na Federazione Italiana Giuoco Calcio, czyli Włoska Federacja Piłkarska, co sprawiło, że calcio zostało oficjalnym określeniem futbolu na Półwyspie Apenińskim. W tym samym roku uchwalono regulamin rozgrywek oraz listę ustaw federalnych. Pracę sędziów zaczęła kontrolować specjalnie powołana w tym celu komisja. Po raz pierwszy wprowadzono ideę spadku do niższej ligi i awansu do wyższej klasy rozgrywek.

Niemal od samego początku historii calcio „problem” piłkarzy zagranicznych wywoływał gorące dyskusje. Podczas pierwszych rozgrywek ligowych w wielu drużynach na kluczowych pozycjach występowali gracze z Anglii, Belgii, Szwajcarii i Niemiec. Genoa i Inter były często krytykowane za to, że w składach ich drużyn przeważali piłkarze spoza Włoch. U podłoża tej dyskusji po części leżała zazdrość, istotną rolę jednak odgrywała również polityka, ponieważ zdaniem nacjonalistów włoska piłka nożna miała być zarezerwowana wyłącznie dla Włochów.

W 1908 roku federacja podjęła ważną, acz radykalną decyzję: wykluczono z głównych rozgrywek wszystkie drużyny zatrudniające piłkarzy zagranicznych i relegowano je do osobnej ligi. Na znak protestu z ligi wycofało się wiele kluczowych drużyn, w tym Milan, Torino i Genoa. Mediolański klub postrzegał decyzję federacji jako próbę osłabienia go, zarówno na boisku, jak i poza nim. Milan był wściekły tym bardziej, że jego szanse na zdobycie Pucharu Spensleya, przyznawanego za zdobycie trzech tytułów mistrzowskich z rzędu, zostały w ten sposób znacznie zredukowane.

Znalazłszy się pod presją, po groteskowej porażce idei stworzenia ligi opartej wyłącznie na piłkarzach włoskich, federacja cofnęła swoją decyzję i w kolejnym roku ponownie pozwoliła na udział obcokrajowców w rozgrywkach, ale problem i dyskusje na ten temat nie ustały. Władze wyciągnęły też w geście pojednania rękę do Milanu, przyznając klubowi Puchar Spensleya, choć klub oficjalnie go nie zdobył. W 1910 roku scudetto wywalczył Inter, lecz sukces był naznaczony kontrowersyjną rolą, jaką odegrał w nim Aebi, utalentowany piłkarz o włosko-szwajcarskich korzeniach, którego pochodzenie podano wówczas w wątpliwość. Batalie miały też podłoże terytorialne (jako że siedzibę klubu przenoszono z miasta do miasta, zwłaszcza pomiędzy Mediolanem a Turynem) i dotyczyły kontroli szeroko rozumianego biznesu. Świat calcio był od samego początku rozdzierany przez podziały, kontrowersje, rywalizacje i zajadłe debaty. Rzadko rozgrywkom ligowym nie towarzyszyły niesubordynowane działania jednego z klubów, w związku z czym federacja z prawdziwym trudem narzucała im swój autorytet.