Читать книгу Calcio. Historia włoskiego futbolu - John Foot - Страница 8

Edoardo Bosio urodził się w 1864 roku w Turynie. Pracował dla firmy Thomas Adams z Nottingham, handlującej tekstyliami, często podróżując po Wielkiej Brytanii i innych krajach. Ponieważ spodobał mu się angielski futbol, będący już wówczas powszechnym na Wyspach profesjonalnym sportem, postanowił sprowadzić go do Turynu. W 1891 roku stworzył we Włoszech pierwszą drużynę piłkarską, formując jej skład ze współpracowników. Klubowi nadano nazwę International Football Club. Ale już na początku drużyna musiała zmierzyć się z nie lada problemem – nie miała przeciw komu grać. Nie istniały wówczas federacje piłkarskie ani spisane zasady, nie było też sędziów ani boisk do gry. Mecze przypominały raczej luźne gierki w parku. W tym samym roku angielski piłkarz Herbert Kilpin napisał o potyczce, w której wziął udział w Turynie:

Zauważyłem dwie ciekawe rzeczy: po pierwsze, nigdzie nie było sędziego. Po drugie, z upływem czasu drużyna przeciwna rosła liczebnie. Co chwilę na boisko wbiegał jakiś rozentuzjazmowany widz. Pod koniec meczu graliśmy przeciwko co najmniej 20-osobowemu zespołowi.

W ślady Bosio dosyć szybko poszli inni pionierzy futbolu, tworząc drużyny zarówno w Turynie, jak i innych miastach. We wrześniu 1893 roku (uważanym wciąż przez wielu za rzeczywisty rok oficjalnych narodzin calcio) grupa brytyjskich konsuli założyła klub pod nazwą Genoa Cricket and Football Club, zabraniając Włochom wstępu. Rok później w Turynie stworzono Football Club Torinese. Były to małe drużyny, które rzadko kiedy „grały na wyjeździe” poza swoim miastem. Przez krótki okres nawet krykiet był sportem bardziej popularnym od piłki nożnej.