Читать книгу Na szczycie - K.N. Haner - Страница 10

Właśnie stoję przed wielką willą w najmodniejszej dzielnicy Hollywood. Taksówka podwiozła nad na podjazd, gdzie stoją trzy auta. Dom jest ogromny, typowy dla tej okolicy. Wielkie okna, biała fasada i dach z prawdziwej dachówki.

– Łał – zadarłam głowę, by spojrzeć na drugie piętro.

– Zapraszam – pokazał gestem na szklane wejściowe drzwi w złotej ramie.

– Mieszkasz tu sam?

– Od dwóch dni.

– Naprawdę miałeś się wczoraj ożenić? – zapytałam z ciekawości.

– Naprawdę.

– I co? Tak nic cię to nie rusza? Nie masz wyrzutów sumienia ani nic? – cholerny szampan! Po co ja pytam o takie rzeczy?

– A dlaczego mam mieć? Uratowałem nas oboje od nieszczęśliwego życia.

– Ona nie ma pretensji?

– Ma, ale przejdzie jej i kiedyś zrozumie.

– No tak, facet zawsze wie lepiej – skrzywiłam się.

– Nie znasz nas, więc nie oceniaj – rzucił zimno.

– Nie oceniam. Po prostu nie rozumiem, ale to nie moja sprawa – ruszyłam w głąb domu przecinając olbrzymi hol. Wszystko jest takie duże i jasne. Czy on ma jakiś kompleks? Zaczęłam chichotać sama do siebie.

– Powiedz mi, co cię tak bawi, Reb? – zapytał, gdy weszliśmy do ogromnej kuchni. Większej w życiu nie widziałam. Ciemne drewniane szafki fajnie kontrastują z jasną piaskową podłogą.

– Wybacz, to przez tego szampana – próbowałam się opanować. Pomyśli, że jestem kompletną idiotką.

– Masz ochotę na więcej?

– Chyba tak – wiem, że nie powinnam, ale co mi tam. Jeśli mam stracić dziewictwo, to dlaczego nie z tym pięknym i bogatym facetem? Sedrickiem Millsem.

– Powinienem mieć jeszcze butelkę. Poczekaj, zaraz wrócę – zniknął gdzieś za drewnianymi masywnymi drzwiami obok ogromnej lodówki. Po co jednemu człowiekowi tyle miejsca? W sumie do wczoraj miał to być dom dla dwojga, ale to i tak za dużo. Ma pewnie z tysiąc metrów. Przeszłam dalej i zobaczyłam ogromny taras, a zaraz za nim basen. O rany! Basen. Nie wiem, co mnie naszło, ale wyszłam na taras, zsunęłam buty, pończochy i zanurzyłam stopy w wodzie. Och, jak przyjemnie. Usiadłam na brzegu basenu i zanurzyłam nogi do kolan. To musi być życie. Rozejrzałam się po ogrodzie. Cholera! Obok basenu jest jacuzzi, niedaleko altanka na grilla i imprezy pod dachem, w oddali widzę chyba kort tenisowy. Jezu! Ile coś takiego musi kosztować?

– Myślałem, że uciekłaś – usłyszałam zza pleców głos Seda.

– Wybacz, nie mogłam się powstrzymać – uśmiechnęłam się i pomachałam nogami w przyjemnie chłodnej wodzie.

– Nie krępuj się, jeśli masz ochotę – pokazał gestem na basen.

– Nie mam stroju.

– Możesz wskoczyć nago.

– Oczywiście – roześmiałam się.

– Zresztą nie pamiętam, kiedy ostatnio się w nim ktokolwiek kąpał.

– Nie korzystasz z niego? – uniosłam brew.

– Nie mam czasu.

– A twoja narzeczona? Nie korzystała?

Spojrzał na mnie, jakbym powiedziała coś złego.

– Nie.

– Nie chcesz o niej rozmawiać? – Rany Reb! To oczywiste, że nie chce!

– A po co?

– No nie wiem – wzruszyłam ramionami. – Pomyślałam, że może potrzebujesz się komuś wygadać albo coś… – dodałam, a on się uśmiechnął.

– Dzięki, ale naprawdę nie mam doła z tego powodu. Dziś rano, pierwszy raz od trzech lat obudziłem się i stwierdziłem, że jestem szczęśliwy.

– Czemu od trzech lat?

– Tyle byłem z Karą.

– To przykre, że byłeś z nią trzy lata i cały czas byłeś nieszczęśliwy. Czemu wcześniej tego nie zakończyłeś? Wiesz, zostawić dziewczynę przed ołtarzem to dość… okrutne.

– Wiem, ale nie cofnę czasu – otworzył szampana i rozlał do dwóch kieliszków, po czym podał mi jeden z nich.

– Dzięki. Jakby mnie facet zostawił przed ołtarzem, to chyba bym go zabiła – podrapałam się po głowie.

– Taka z ciebie psychopatka? – zaśmiał się.

– Nawet nie wiesz jaka – puściłam oczko i upiłam łyk. Mmm… pyszny. – Kochałeś ją chociaż? – wypaliłam nagle, a Sed prawie udławił się szampanem. Zerwałam się z basenu, by poklepać go po plecach. – Przepraszam, nie powinnam pytać.

– Nie szkodzi. Tak, kochałem ją na swój sposób, ale to nie kobieta dla mnie – Sed jakby zamyślił się na chwilę, więc miałam okazję mu się przyjrzeć. W luźnym wydaniu wygląda seksownie. Sama nie wiem, czy bardziej podoba mi się w garniturze, czy na luzie? Cholera, jest naprawdę boski. Wydatne usta, prosty nos, choć widać, że kiedyś był złamany, idealne kości policzkowe, no i te oczy. Szmaragdowe. Gdy spojrzał na mnie, przestałam oddychać. – A ty? – zapytał.

– Co ja?

– Kochałaś kiedyś kogoś?

– Nie.

– To też przykre.

– Możliwe. Mam Treya, on jest dla mnie najważniejszy i jego kocham, ale to inny rodzaj miłości.

– Nie masz rodzeństwa?

– Nie.

– A rodzice?

– Moja matka to alkoholiczka, ojca nie znam.

– Przykro mi – powiedział szczerze.

– A mnie nie, zostawił ją, gdy dowiedział się o ciąży. Dał jej pieniądze na usunięcie ciąży, ale tego nie zrobiła, zresztą wypomina mi to do dnia dzisiejszego.

Sed zrobił wielkie oczy.

– Trey mówił, że do niego dzwoniła pożalić się na ciebie – powiedział.

– Jak zawsze, ona ode mnie chce tylko pieniędzy. Wysyłałam jej przez ostatnie dwa lata kasę kilka razy w miesiącu. Gdyby nie to, już dawno miałabym własne mieszkanie i samochód.

– Dlaczego jej pomagasz?

– Bo to moja matka, Sed, co mam zrobić? Pozwolić, żeby umarła na ulicy albo w jakiejś melinie?

– Ile ty właściwie masz lat, Reb?

– Dwadzieścia jeden.

Uśmiechnął się dziwnie.

– Pracowałaś zamiast się uczyć?

– Nie miałam wyjścia. Gdy postanowiliśmy z Treyem o przyjeździe do LA, musiałam znaleźć pracę, aby się utrzymać. Trey miał stypendium, razem daliśmy sobie radę.

– Ale on studiuje, a ty nie.

– Bo nie jestem taka mądra jak on.

Zmierzył mnie wzrokiem.

– Nie próbowałaś nawet, więc nie wiesz.

– Próbowałam, byłam przez jeden semestr na… – urwałam w pół zdania, gryząc się w język.

– Na?

– Nieważne.

– Powiedz. Co studiowałaś?

– Nie. Daj spokój, i tak ci nie powiem.

– Wstydzisz się?

Zmarszczyłam brwi.

– Nie. Po prostu nie lubię się przyznawać do porażek.

– Dlaczego zrezygnowałaś ze studiów?

– Już ci mówiłam.

– Nie wierzę, że nie dałaś rady zaliczyć roku.

– Zaliczyłam semestr – powiedziałam oburzona.

– No właśnie, więc dlaczego?

Spojrzałam na niego i zrobiło mi się smutno. Nie wiem dlaczego.

– Nie było mnie stać na te studia. W następnym semestrze miał być obowiązkowy wyjazd na wymianę do Europy, nie mogłabym pojechać, więc i tak to nie miało sensu…

– Mogłaś postarać się o stypendium, tak jak Trey.

– Miałam stypendium, byłam najlepsza w swojej grupie, ale ono nie pokrywało nawet połowy moich wydatków.

– A jakaś pomoc ze strony uczelni? Nie masz ojca, nie należały ci się za to jakieś dodatkowe pieniądze?

– Mam matkę, uczelnia uznała, że muszą najpierw sponsorować wyjazdy tym studentom, którzy w ogóle nie mają rodziców, ja byłam w drugiej kolejności.

– Kurwa, to chore. – Sed przeczesał dłonią swoje czarne, lśniące włosy. Od razu miałam ochotę zrobić to samo.

– Zrezygnowałam i zajęłam się tańcem w klubie – dodałam.

– Musiało ci być bardzo ciężko.

O nie! Nie potrzebuję litości! Zawsze mnie wkurza, gdy ktoś tak gada.

– Nie byłam sama. Zresztą nie jestem jakimś delikatnym kwiatuszkiem, choć może nie wyglądam. Jestem silna. Mam silny charakter.

– Wyglądasz właśnie jak taki delikatny kwiatuszek.

Skrzywiłam się.

– To, że jestem mała, nie świadczy o braku siły.

– Oj, wiem, droczę się z tobą tylko, głuptasie.

Głuptasie? A to ci dopiero.

– Nawet nie wiesz, jaka jestem silna. Taniec na rurze wymaga ogromnej siły i koordynacji ciała.

– Mogę się tylko domyślać. Pokażesz mi, jak tańczysz?

– A to nie widziałeś? – uniosłam brwi.

– Przez jakąś minutę czy dwie, zanim wszedłem na salę. Potem przestałaś, jakby cię coś zahipnotyzowało.

– No tak – pokiwałam głową, ale przecież się nie przyznam, że to była jego sprawka.

– Więc?

– Dobra, zatańczę, ale jesteś bardzo nieodpowiedzialnym menadżerem, jeśli zatrudniasz dziewczynę do tańca, nie mając pojęcia, jakie są jej umiejętności.

– Mam intuicję.

– A jeśli jestem beznadziejna?

Zaśmiał się.

– Chodź. Rurę mam w sypialni – pociągnął mnie za dłoń do domu.

Co???