Читать книгу Standardy opieki pielęgniarskiej w kardiologii inwazyjnej - Группа авторов - Страница 8

Coraz częściej wprowadza się inne, inwazyjne metody diagnostyczne, uzupełniające w stosunku do koronarografii. Pozwalają one na dokładniejsze określenie znaczenia hemodynamicznego i charakteru stwierdzonej zmiany w tętnicy wieńcowej.

Ultrasonografia wewnątrznaczyniowa (intravascular ultrasonography – IVUS). Badanie to polega na wprowadzeniu do światła tętnic, także wieńcowych, specjalnego cewnika wyposażonego w głowicę ultrasonograficzną, emitującą fale o bardzo dużej częstotliwości (do 40 MHz [klasyczne głowice do USG emitują fale o częstotliwości 3,7–7 MHz]). Dzięki tej technice uzyskuje się poprzeczne, dookolne przekroje naczyń uwzględniające szczegółową strukturę oraz wymiary ich ściany. Pozwala to na dokładną ocenę jej patologii, szczególnie światła tętnicy oraz rodzaju i wielkości blaszki naczyniowej. Metoda ta znajduje zastosowanie podczas podejmowania decyzji o rewaskularyzacji naczyń zwężonych granicznie (50–70%), w celu określenia istotności hemodynamicznej zmiany. Badanie jest również pomocne u osób ze znacznie nasilonymi klinicznymi objawami choroby niedokrwiennej serca i prawidłową koronarografią (tzw. zespół X) lub z nieistotnymi zmianami w tętnicach wieńcowych, potwierdzonych tradycyjną metodą angiograficzną, którym towarzyszą silne objawy kliniczne. Jest to możliwe, ponieważ IVUS precyzyjnie ocenia zmiany miażdżycowe w naczyniach wieńcowych.

Badanie przepływu wieńcowego metodą dopplerowską. Pomiary przepływu krwi wewnątrz tętnic wieńcowych przeprowadza się za pomocą techniki dopplerowskiej. Wykonywane są w sytuacjach wątpliwych, w których potrzebna jest ocena przepływu i rezerwy wieńcowej, przy użyciu prowadnika z czujnikiem dopplerowskim. Badanie informuje zarówno o ewentualnych przeszkodach w tętnicy, jak i oporze oraz stanie funkcjonowania mikrokrążenia wieńcowego. Prowadnik dopplerowski umożliwia oszacowanie przepływu krwi przed i za zwężeniem oraz określenie rezerwy wieńcowej po dowieńcowym podaniu adenozyny lub papaweryny. Badanie to można wykonać w trakcie rutynowej koronarografii albo może poprzedzać przezskórną śródnaczyniową angioplastykę wieńcową (percutaneous transluminal coronary angioplasty – PTCA). Metoda ta zwana jest pomiarem rezerwy przepływu wieńcowego (coronary flow reserve – CRF).

Badanie elektrofizjologiczne serca. Jest to badanie pomocnicze u chorych z zaburzeniami rytmu serca. Polega na wewnątrzsercowej rejestracji EKG i stymulacji serca w wybranych obszarach. Najczęściej wprowadza się do niego kilka elektrod umiejscowionych: w górnej części prawego przedsionka, okolicy pęczka Hisa, koniuszka komory prawej, a czasem w zatoce wieńcowej. Równolegle z 30-letnim rozwojem inwazyjnej techniki badania elektrofizjologicznego serca (EPS) została wprowadzona mniej inwazyjna metoda przezprzełykowa, w której poza rejestracją elektrokardiogramu z powierzchni klatki piersiowej wykorzystuje się zapis EKG i stymulację z przełyku. Twórcami tej metody są polscy kardiolodzy Jerzy Sadowski i Adam Storczyk. Niższe wymogi aparaturowe i koszty badania przełykowego zadecydowały o dość powszechnym zastosowaniu jej w Polsce.