Читать книгу Standardy opieki pielęgniarskiej w kardiologii inwazyjnej - Группа авторов - Страница 9

W leczeniu choroby wieńcowej przede wszystkim trzeba ustalić, czy pacjent nie ma bólów spoczynkowych oraz czy jej przebieg nie spełnia kryteriów niestabilności, co zasadniczo wymaga hospitalizacji. Wobec braku zadowalającego efektu leczenia zachowawczego należy skierować chorego na koronarografię, aby ocenić możliwości wykonania rewaskularyzacji – metodą przezskórnej interwencji wieńcowej (percutaneous coronary intervention – PCI) lub leczenia chirurgicznego tętnic wieńcowych (coronary artery bypass grafting – CABG). Celem rewaskularyzacji wieńcowej jest poprawa jakości i długości życia pacjenta.

Do przezskórnych interwencji kardiologicznych zaliczamy:

■ Aterektomię kierunkową (directional coronary atherectomy – DAC), polegającą na stopniowym ścinaniu złogów wpuklających się do światła tętnicy lub pomostu żylnego oraz gromadzeniu ściętych fragmentów wewnątrz aterektomu, które następnie są usuwane łącznie z urządzeniem. Oprócz fizycznego usunięcia złogów światło naczynia ulega rozszerzeniu w wyniku rozciągnięcia sztywnym urządzeniem oraz jednoczesnego zastosowania angioplastyki balonowej. Aterektomia kierunkowa jest stosowana do usuwania zmian niekoncentrycznych. Aterektom zbudowany jest z cewnika zakończonego sztywnym cylindrem w kształcie walca oraz stożka będącego zbiornikiem na ścinki.

■ Rotablację, która polega na rozdrobnieniu złogów za pomocą obrotowego bora. W odróżnieniu od poprzedniej metody, ścięty materiał jest znacznie drobniejszy i nie odprowadza się go za pomocą urządzenia. Jest ona stosowana w zmianach rozsianych i zwapniałych, również w udrożnieniu zarośniętych pomostów aortalno-wieńcowych. Technika zabiegu polega na wprowadzeniu aterektomu do pożądanej tętnicy poprzez nakłucie tętnicy udowej metodą Seldingera. Pod kontrolą skopii jest ustawiany we właściwym miejscu i następnie ufiksowany do światła tętnicy. Aterektom musi być tak usytuowany, by jego okienko, w którym złogi będą dostępne dla noża, obejmowało zmianę.

Operator uruchamia nóż wirujący z prędkością 150 tys. obrotów na minutę i delikatnie go przesuwa, ścinając kolejne fragmenty tkanki. Potem urządzenie się obraca, by objąć następne fragmenty zwężenia. Zwapniałe naczynie z blaszkami miażdżycowymi jest mniej elastyczne w porównaniu z naczyniami bez zmian. Bardziej elastyczna ściana naczynia odgina się od cylindra, co zmniejsza ryzyko urazu.

Aterektomia może być alternatywą dla angioplastyki balonowej, jednak jej przewaga nie jest dostatecznie udokumentowana. Istnieją badania wskazujące na większą skuteczność łączenia aterektomii, angioplastyki balonowej ze wszczepieniem stentu.

Ewentualne powikłania tego typu zabiegów to ostra lub podostra zakrzepica poszerzanego naczynia w wyniku uszkodzenia jej ściany (do 2,6% przypadków) oraz rozwarstwienie naczynia. Powikłania te występują tylko w 1,5–2% zabiegów (przy ogólnej skuteczności 80–99%).

■ Mechaniczną trombektomię za pomocą cewnika.

■ Laserową angioplastykę ablacyjną.

■ Użycie balonu tnącego, który ma trzy lub cztery metalowe ostrza wytwarzające podłużne nacięcia w blaszce miażdżycowej podczas rozprężania balonu. Bywa przydatny do leczenia restenozy w stencie, ponieważ zmniejsza uraz naczynia spowodowany ślizganiem się balonu.