Читать книгу Intensywna terapia i medycyna ratunkowa - Группа авторов - Страница 27

■ Epinefryna 1 mg co 3 minuty iv. lub 2–3 mg przez rurkę intubacyjną.

■ Po trzech nieskutecznych defibrylacjach należy rozważyć podanie amiodaronu w dawce 300 mg iv. (po rozcieńczeniu w 20 ml 5% glukozy), ewentualnie powtórzyć 150 mg, a następnie zastosować wlew 1 mg/min przez 6 godzin.

■  Magnez przy nawracających VF i podejrzeniu hipomagnezemii (diuretyki).

■  Lidokaina w razie niedostępności amiodaronu; nie może być z nim łączona.

Czynność elektryczna bez tętna (PEA)

Jeśli PEA występuje z bradykardią > 60/min, atropina jednorazowo 3 mg iv.

Asystolia

3 mg atropiny iv. jednorazowo. Jeśli nieskuteczna – stymulacja.

Wentylacja

Należy użyć 400–600 ml tlenu w ciągu 1–2 sekund. W trakcie masażu, po intubacji, nie należy stosować przerw na wentylację, ponieważ wyższe ciśnienie w klatce piersiowej w czasie kompresji poprawia krążenie wieńcowe.

Bradykardia

Nie zaleca się stosowania izoprenaliny; jeśli niedostępny jest stymulator zewnętrzny, zaleca się małą dawkę epinefryny.

Tachyarytmie

■ Natychmiastowe leczenie zależy od stabilności lub niestabilności stanu pacjenta.

■ U pacjentów niestabilnych preferowana jest kardiowersja.

■ Wszystkie leki przeciwarytmiczne mają także działanie proarytmiczne.

■ Niepożądane jest użycie więcej niż jednego leku przeciwarytmicznego.

■ Jeśli nie ma efektu po zastosowaniu leku przeciwarytmicznego, należy rozważyć kardiowersję jako kolejny etap.

■ Przy uszkodzonym mięśniu sercowym większość leków przeciwarytmicznych może nasilić dysfunkcję.

Migotanie i trzepotanie przedsionków

Grupa najwyższego ryzyka – po heparynizacji przeprowadzić kardiowersję.

W grupie średniego ryzyka – postępowanie zależne od hemodynamiki, zmian strukturalnych w sercu i czasu trwania zaburzeń rytmu.

U pacjentów z grupy niskiego ryzyka kardiowersję można przeprowadzić, jeśli FA trwa mniej niż 24 godziny. W innym wypadku – po 3–4-tygodniowej terapii antykoagulantami.

Uwaga: Werapamil jest przeciwwskazany u pacjentów otrzymujących β-blokery.

Częstoskurcz nadkomorowy z wąskimi zespołami komorowymi

Jeśli brak tętna i częstość > 250/min – kardiowersja.

W innych przypadkach – stymulacja nerwu błędnego, esmolol, werapamil, amiodaron. Teofilina i inne pochodne blokują działanie adenozyny.

Częstoskurcz komorowy z szerokimi zespołami komorowymi

Jeśli brak tętna – kardiowersja. Jeśli pacjent jest w stanie stabilnym – amiodaron lub lidokaina, przy braku reakcji – kardiowersja.

W przypadku hipokaliemii – chlorek potasu do 60 mmol z maksymalną szybkością 30 ml/godz., siarczan magnezu iv. (20% w ampułkach 10 ml – podać 22,5 ml).

Uwaga: W napadowym torsades de pointes należy podać magnez.