Читать книгу Błąd Darwina - Группа авторов - Страница 8

WI i DN są sformułowane w taki sposób, by dawało się je stosować do właściwych im dziedzin w sposób powtarzalny. Znaczy to, że profile psychologiczne są podatne na dalsze warunkowania, a fenotypy stanowiące rezultat ewolucji będą dalej ewoluować. Powtarzalność jest wymagana do tego, by nie było końcowych granic stosowania WI i TE. TE nie nakłada żadnych limitów na rodzaje fenotypów będących przedmiotem ewolucji, WI nie zakłada zaś, że tylko niektóre profile behawioralne miałyby być modyfikowane przez nauczanie. Wskutek tego obie teorie mogą rozpocząć proces wyjaśniania in medias res. TE zakłada istnienie bardzo prostych (z założenia), niewyewoluowanych samoreplikatorów, które dysponują cechami fenotypowymi. To do nich właśnie prawa ewolucji stosują się w pierwszej instancji. WI natomiast zakłada istnienie bardzo prostego repertuaru powiązań B–R, do których domniemane prawa warunkowania stosować by się miały w pierwszym rzędzie. W obu przypadkach istnieją poważne wątpliwości co do kształtu owych „wyjściowych założeń”, które przyjąć ma badacz. W przypadku WI przyjmuje się zazwyczaj, że organizm po urodzeniu (czy może in utero) stanowi losowe źródło zachowań. Zanim więc pojawią się warunkowania, dowolny bodziec może wywołać dowolną reakcję – jakkolwiek wyjściowe prawdopodobieństwo faktycznej realizacji między dwoma elementami jest na ogół bardzo małe. W przypadku TE wiele zależy od rodzaju samoreplikatora, do którego w punkcie wyjścia mają stosować się procesy ewolucyjne. Czymkolwiek by one nie były, z samego faktu podlegania ewolucji wynika, że musiały być generatorami dziedzicznych fenotypów, z których część była lepiej niż inne przystosowana do warunków otoczenia.