Читать книгу Сафед. Маҷмӯаи шеърҳо - - Страница 16

Ҳар замон аз буданам дар ин замин

Мешавам шодон, чу тифли безабон.

Менамоям шукри яздоне, ки ҳаст

Мекунам шукри тамоми ин ҷаҳон.

Рӯз то рӯз мерасам ман бар камол,

Аз набудиҳо нагаштам дарбадар.

То кунун ҳаргиз надидам ман завол,

Дар сарам чун соябон гардид падар.

Ёд дорам, ҳарфи абҷадро шабе,

Бо ҳазорон ранҷҳо омӯхтам.

Буд он устоди ман, шодон будам,

Гӯиё асрори ганҷ омӯхтам.

Пеш рафтан дар раҳи некўву ҳақ,

Он биёмӯхт, ин шиори зиндагист.

Ишқ варзидан ба илму маърифат

Як қадам бар давраи тобандагист.

Борҳо таъкид намуд, бар ман: – Писар!

Шоирӣ бар дӯши ту орад ғаме!

Лек, аммо, ман набитвонам падар,

Тарки шеъру шоирӣ кардан даме.

Дар раги ман хун занад туғён чу мавҷ,

Ин ҳамон хуне, ки дар рагҳои ӯст.

Гар расад рӯзе сарам бар тоқи авҷ,

Ин ҳама аз ранҷу захматҳои ӯст.