Читать книгу Сафед. Маҷмӯаи шеърҳо - - Страница 2

Ту барои ман азизӣ!

Ту барои ман тамоми дилу ҷонӣ,

ки нафасҳои ман аз будани он мехезад,

Ва забонам, ки фақат номи туро медонад,

Ва ду чашмам, ки туро мебинад,

Ва лабонам, ки зи лабҳои ту як бӯсаи гарм

Ва танам оғӯшат

Ва ду дастам, ки ба зулфи ту зи ночорӣ

                                                             раҳе мехоҳад,

Ту ба ман бо ҳамаи ҳастият

ва ба ин хомушию мастият

Каси даркортарини манӣ, зебои дилам!

Ту барои ман азизӣ!

Ки дигар ҳеч касе, мисли ту бар дил

                                                      натавонад нишаст,

Ва қафас роҳи дигарро ба ҳама хубу баде

                                                                   рост бибаст.

Лаҳзаеро, ки ба ман бахшидӣ,

Дами зебои ҷаҳон буд барои мани девона ҳамон,

Ту зи ман дур мабош,

Ту фақат бо ман мон!

Ту барои ман азизӣ!

Чӣ бигӯям,

Чӣ нагӯям…

Чӣ ки мегӯиву гуфтиву шунудам,

                                           ҳамааш дар ёдам

Ту ки ҳастӣ мани зиндонӣ ҳаме озодам…

Ростӣ

ман зи ҳаётам

Бо ту бошам

шодам!…