Читать книгу Сафед. Маҷмӯаи шеърҳо - - Страница 4

Ман ба дил кандани дилдор, надорам бовар,

Ва чун осон шавам инкор, надорам бовар.

Дар нигоҳаш ҳама дарде, ки аён аст маро,

Бизанад хандаи саршор, надорам бовар.

Лаҳзаҳо мегузаранду ғами ман дар қафасам,

«Хайр!» гӯяд саду як бор, надорам бовар.

Дили мо хонаи хубест, вале бе дару дом,

Ҳар кӣ ояд, накунад кор, надорам бовар.

Зиндагонӣ ба сари мо чӣ ҷафоҳо дорад?

Ба сукути сари бозор, надорам бовар.

Онкӣ мисли мани ошиқ ҳамагӣ бедор аст,

Дорад аз ман ғами бисёр? Надорам бовар.

Ҳарчӣ гуфтанду бигӯянду нагӯянд, вале

Ман ба дил кандани хуммор, надорам бовар!