Читать книгу Сафед. Маҷмӯаи шеърҳо - - Страница 21

Туро озурда мебинам,

                                    дилат хун гашта баъд аз ман,

Табассум кам ва андӯҳу ғам афзун гашта

                                                                     баъд аз ман.

Зимистони замин яксон намудаст он нигоҳатро,

Магар нодида мегирад, ҳама ин дарду оҳатро?

Намехоҳӣ ҷудо гардӣ зи ёдам хуб медонам,

Тамоми хотироти боҳамӣ маҳбуб медонам.

Бароям лаҳзаҳои ҳамдамӣ буд мисли як рӯъё,

Набояд буд раҳо кардан, кунун фаҳмидам он гӯё.

Вале дер аст, акнун бар пушаймонӣ, ки медонӣ,

Ту ҳам монанди ман лаб баста

                                                    дар торикӣ мемонӣ.

Писанди мо ғурур андар миёни ишқу худхоҳӣ,

Ман ар шоҳи ҷаҳон бошам,

                                         ту дар қайди фалак моҳӣ.

Замин ҷои бузурге нест, ин танҳоии мо низ,